................................................................ "ευτυχώς που υπάρχουν πουτάνες"
Γιατί θα έπρεπε η εξιλέωση να στηρίζεται στη πρέζα και τη μελαγχολία;
Η απώλεια εκχέει μέσα στα χέρσα συντρίμμια των φλεβών μου τη παραίτηση
Οι λεωφόροι του αίματος αδύναμες έχουν εξάλλου αποδεχθεί την δική μου ήττα
Κι όλα συμβάλλουν στο να καταστεί το επώδυνο αναγκαίο
Ο εθισμός στη δυστυχία είναι ασυγχώρητος γιατί η ασθένειά της σαν ένα έθος
Κυριαρχεί στα ενδότερα των ημερών μου απ’ όταν διαπαντός εγκατέλειψα,
Όπως ο δραπέτης εγκαταλείπει ένα κελί γνώριμο, τη θέρμη της μητρικής κοιλίας
Αν και νεκρή είμαι το ίδιο ερωτεύσιμη όπως πρώτα , γεμάτη υποκρισία και λήθη
Η ψυχή μου έχει το χρώμα του αμετάκλητου φθόνου κι απεχθάνομαι ότι αναπνέει
Ότι μιλά και περπατάει ολόγυρά μου · έτσι μονάχα απολαμβάνουν την ευτυχία
Οι άνθρωποι που συντηρούν τα σπλάχνα τους με δηλητήριο κι άλλα ιάματα
Τώρα τα χείλη μου στάζουν αίμα προμηνύοντας πάλι κάποιαν εσωτερική διαρροή
Κι αυτό το αίμα είναι μαύρο όπως ο έβενος που θα γεννήσει το φέρετρό μου
Εκτός κι αν κάποτε παραδοθεί στην καύση σάρκα μου, κι όμοιό του
Δεν θα υπάρχει τίποτα πλην του λυγμού και του πένθους ολίγων γνώριμων,
Ολίγων συγγενών κι άσπονδων φίλων που παρευρέθηκαν στο τέλος μου
Η αυτοκαταστροφή μου είναι αδάμαστη σα τη θάλασσα
*
*
*
*
A.K.