Για ‘μένα ηδονή είναι η βία. Η γυναίκα, η ερωμένη, μητέρα και τύραννος, στο πρόσωπο της λέαινας. Δεν υπάρχει τίποτε ωραιότερο από το κορμί που κυλά αιμάσσον στους βράχους της τιμωρίας. Η ποινή είναι το μοναδικό αληθές ευαγγέλιο της λύτρωσης. Ο δήμιος είναι θεόπνευστος ευαγγελιστής, που φέρνει, μέσα από την επιβολή του θανάτου, την ιεροσύνη. Μόνο ο τιμωρούμενος μπορεί να μονάσει στην ερημική αγκαλιά του χρόνου και η ψυχή του, τρεφόμενη ελάχιστα κι έχοντας απαρνηθεί κάθε ευκολία και πολυτέλεια, μπορεί να κολυμπήσει στη Βηθεσδά και να φιλήσει με το καθαρό της ακρόχειλο το άφθαστο για τους άλλους ύψος του Παραδείσου. Αν μείνει ετούτη η μιαρή μας σάρκα ατιμώρητη, με πόσα συντρίμμια λογικής μετά να υπερασπιστούμε τη Σωτηρία μας? Η βία, το αίμα κι ο θάνατος είναι τα υποδήματα που αν φορεθούν θα μας βοηθήσουν να περπατήσουμε αβύθιστοι πάνω στα νερά της θνητότητας σαν τον Ιησού. Η τέχνη του σατανά είναι να κανακεύει και να φροντίζει, να αγκαλιάζει στοργικά το βρώμικο σώμα και να συλλέγει με μαντήλι υφασμένο από τριαντάφυλλο το τρεχούμενο αίμα γύρω απ’ τις πληγές της τιμωρίας. Αλλά αυτή η αγάπη με την ακάθαρτη ρίζα μπηγμένη στις ηδονές του πυρός, δεν είναι παρά το συμφωνητικό του κολασμού. Ό,τι δεν είναι ευχάριστο είναι ο βωμός της αρετής κι ό,τι ευχάριστο, η θυσία της. Για να σωθείς, δεν έχεις παρά να πιστέψεις στο αγαθό της τιμωρίας.
*
α.κ.
*
Υ.Γ.
Και τώρα ας περάσουμε στο ρεαλισμό, πέρα από τις υπερβολικές, ποιητικές βλακείες...
*
Όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος. Η ελεγχόμενη αυτή «βία» είναι ο καλύτερος τρόπος διαπαιδαγώγησης. Η κακοποίηση από τη σωστή διαπαιδαγώγηση απέχει έτη φωτός –και βάλε. Η σκληρή τιμωρία, με στόχο το σωφρονισμό και όχι την εκδίκηση, αποδίδει πάντα. Από το άτακτο παιδί ως τον ειδεχθή εγκληματία, όλοι όσοι δε συμμορφώνονται με τα πρέποντα πρέπει να πονέσουν για να κατανοήσουν το βάρος των νόμων της αληθινής ηθικής. Η τιμωρία σε συνδυασμό με τη σωστή ψυχική αρωγή μαθαίνει στον άνθρωπο να κάνει αυτοκριτική και να σκέφτεται πριν μιλήσει και πριν πράξει, αλλά κυρίως του μαθαίνει να σέβεται και να επιδιώκει την αρετή. Η σκληρή σωματική τιμωρία πρέπει να είναι βέβαια η τελευταία μέθοδος που θα επιλέξει ο σωφρονιστής. Πρώτος είναι πάντα ο λόγος. Ό,τι κι αν διδάσκεται σ’ έναν άνθρωπο, πρέπει να διδάσκεται ήρεμα, ειρηνικά, αρμονικά, όχι με μαλθακότητα και επιείκεια, αλλά με ευγένεια και ήθος. Αν παραληφθεί αυτό το σκαλοπάτι της διδασκαλίας, τότε παρουσιάζεται η λεγόμενη «αποκλίνουσα συμπεριφορά». Γιατί πολλές φορές οι άνθρωποι που προκαλούν πόνο είναι άνθρωποι που δεν έχουν πονέσει αρκετά. Αυτή η περίπτωση φυσικά δεν αναιρεί το ότι η βία κάνει κύκλους. Αλλά ακόμη και τότε, όταν η σκληρή τιμωρία επιβάλλεται με σκοπό την εξυγίανση του χαρακτήρα του ατόμου και όχι τον ανούσιο κολασμό του, η βία παύει να είναι βία και γίνεται γνώση. Όταν τιμωρείς, πρέπει να είσαι σίγουρος πως ο τιμωρούμενος κατάλαβε το λόγο για τον οποίο τιμωρείται, αλλιώς αποτυγχάνεις. Το μόνο σίγουρο είναι πως η τιμωρία κινεί τα νήματα συνειδητού κι ασυνείδητου. Αν ένας σωφρονιστής εκμεταλλευτεί με σύνεση και ορθότητα το δικαίωμά του να τιμωρεί, τότε ο χαρακτήρας που θ’ αναγεννηθεί μέσα από την τιμωρία του, θα είναι υγιής και η γνώση που θ’ αποκτήσει από τα παθήματά του, αιώνια.