Μες στο παλιό μου σπίτι θα είναι ακόμη
Το κλειδοκύμβαλο νεκρό και σκονισμένο
Από του παρελθόντος την τεφρή λυμένη κόμη
Το μαύρο σώμα ολοσχερώς πια καλυμμένο
Τα πλήκτρα σαν τη μορφή μου θα ‘ναι ωχρά
Κάποια σπασμένα σαν κομμάτια της σαρκός μου
Τα απαστράπτονται που ‘θραυαν ηχηρά
Κάθε σιωπή ενός παλιού άλλοτε κόσμου
Θλιμμένο πια το κλειδοκύμβαλο θυμάται
Χέρια, ανδρείκελα όμως πια, αδυναμίας
Που απ’ αυτήν εξεγειρόμενη αφορμάται
Η λήθη κι απλώνεται τυραννικός μανδύας
Όλα στου χρόνου τα περάσματα δοσμένα
Ως και το κλειδοκύμβαλο γερνάει μαζί μ’ εμένα
α.κ.