Δώσε στον Άνδρα τη φθορά που επιδιώκει
Και στην Γυναίκα την ύψιστη ταπείνωση,
Προτού αδικήσει τους αρίστους η ευσπλαχνία σου.
Δεν υφίστανται το δίκαιο και οι νόμοι, μόνο η φύση, οι ρόλοι
Εκείνοι στους οποίους ο κάθε άνθρωπος είναι αλυσοδεμένος απ’ την πλάση του.
Να μην έχεις στοργή ούτε σκληρότητα, ποτέ μην είσαι εσύ όταν κρίνεις,
Αλλά στη θέση σου να βάζεις τρίτο μάτι, τρίτη καρδιά και τρίτο νου
Να βλέπουν έξω από τους ανθρώπους κι από ‘σένα
Όλων τα κατορθώματα, τα σώματα, τους στόχους και τις ψυχές μαζί.
Αν ο αδελφός σου είναι φαύλος και όσιος ο εχθρός σου,
Ας στραγγαλιστεί ο μεν, ο δε ας προσκυνηθεί από το πνεύμα σου
Γιατί ετούτη είν’ η πραγματική η δικαιοσύνη.
Ο δήμιος είναι αχρείος κι ανδρείος συνάμα, είναι σοφός και υπάκουος
Ακόμη κι όταν πρέπει να υποτάσσεται, αρκεί ως και το δάκρυ που θα χύσει
Για έναν αθώο που εκτέλεσε, ώστε να πουν γι’ αυτόν πως ήταν άγιος.
Είναι θεσπέσια πράξη να δακρύζεις γι’ αυτόν που αδικείς, ακόμη κι όταν
Θα έχεις ήδη κόψει το κεφάλι του. Καλύτερα να κλάψει ο λύκος,
Παρά να τρέφει φθόνου και φόβου έχιδνες ο αμνός.
Καλύτερα να υποκύψει στη σαρκοβόρα φύση ο λύκος
Παρά να σιωπήσει ο αμνός.
Να μάθεις να δίνεις στον καθένα ό,τι του πρέπει, κι αν θελήσεις
Για μια σου κρίση να χαρείς ή να λυπηθείς,
Ποτέ μην κλέψεις την αδυναμία ετούτη από το σκιερό φυλάκιο της αφάνειας.
Γιατί όσο δίκαιος κι αν φάνηκες, θα κατηγορηθείς
Είτε ένδοξα, είτε ντροπιαστικά είναι τα συναισθήματά σου.
Να αισθάνεσαι αλλά να κρύβεις, να κρίνεις αλλά χωρίς έχθρα ή επιείκεια.
Δίκαια να μοιράζεις, σ’ εσένα και στους άλλους, των ίδιων σας των πράξεων
Τα φίδια ή τα ελέη. Έτσι είναι του κρίνοντος και του κρινόμενου
Το ακμαίο δίκαιο και η πλέρια τιμή. Έτσι είναι η δύναμη του ανθρώπου.
α.κ.
Πίνακας : «Satan Smiting Job with Sore Boils”, William Blake, 1826
Και στην Γυναίκα την ύψιστη ταπείνωση,
Προτού αδικήσει τους αρίστους η ευσπλαχνία σου.
Δεν υφίστανται το δίκαιο και οι νόμοι, μόνο η φύση, οι ρόλοι
Εκείνοι στους οποίους ο κάθε άνθρωπος είναι αλυσοδεμένος απ’ την πλάση του.
Να μην έχεις στοργή ούτε σκληρότητα, ποτέ μην είσαι εσύ όταν κρίνεις,
Αλλά στη θέση σου να βάζεις τρίτο μάτι, τρίτη καρδιά και τρίτο νου
Να βλέπουν έξω από τους ανθρώπους κι από ‘σένα
Όλων τα κατορθώματα, τα σώματα, τους στόχους και τις ψυχές μαζί.
Αν ο αδελφός σου είναι φαύλος και όσιος ο εχθρός σου,
Ας στραγγαλιστεί ο μεν, ο δε ας προσκυνηθεί από το πνεύμα σου
Γιατί ετούτη είν’ η πραγματική η δικαιοσύνη.
Ο δήμιος είναι αχρείος κι ανδρείος συνάμα, είναι σοφός και υπάκουος
Ακόμη κι όταν πρέπει να υποτάσσεται, αρκεί ως και το δάκρυ που θα χύσει
Για έναν αθώο που εκτέλεσε, ώστε να πουν γι’ αυτόν πως ήταν άγιος.
Είναι θεσπέσια πράξη να δακρύζεις γι’ αυτόν που αδικείς, ακόμη κι όταν
Θα έχεις ήδη κόψει το κεφάλι του. Καλύτερα να κλάψει ο λύκος,
Παρά να τρέφει φθόνου και φόβου έχιδνες ο αμνός.
Καλύτερα να υποκύψει στη σαρκοβόρα φύση ο λύκος
Παρά να σιωπήσει ο αμνός.
Να μάθεις να δίνεις στον καθένα ό,τι του πρέπει, κι αν θελήσεις
Για μια σου κρίση να χαρείς ή να λυπηθείς,
Ποτέ μην κλέψεις την αδυναμία ετούτη από το σκιερό φυλάκιο της αφάνειας.
Γιατί όσο δίκαιος κι αν φάνηκες, θα κατηγορηθείς
Είτε ένδοξα, είτε ντροπιαστικά είναι τα συναισθήματά σου.
Να αισθάνεσαι αλλά να κρύβεις, να κρίνεις αλλά χωρίς έχθρα ή επιείκεια.
Δίκαια να μοιράζεις, σ’ εσένα και στους άλλους, των ίδιων σας των πράξεων
Τα φίδια ή τα ελέη. Έτσι είναι του κρίνοντος και του κρινόμενου
Το ακμαίο δίκαιο και η πλέρια τιμή. Έτσι είναι η δύναμη του ανθρώπου.
α.κ.
Πίνακας : «Satan Smiting Job with Sore Boils”, William Blake, 1826