Σαν τον τυφλό που πέφτει στο πηγάδιΣαν τον τρελό που τρέχει μες στα δάση
Αυτός που κάθ’ αυγή αλλάζει και το λάδι
Στον τάφο, ο νεκρός μην και πεινάσει
Λες και το πνεύμα πάσχει απ’ όλα εκείνα
Που του σώματος οι ανάγκες διατάζουν
Φέρνουν το ορφανό κι η χήρα μύρια κρίνα,
Μοιρολογίστρες σαν τους σκύλους ν’ αλαλάζουν
Και ο άτυχος νεκρός μες απ’ το χώμα
Σε ποιου θεού το όνομα να τάξει
Τη λυπημένη του ψυχή που ψάχνει ακόμα
Κάποιον απ’ όλ’ αυτά για να την απαλλάξει?
Ο ηθικός ο ζωντανός να μην αφήνει
Από του κόπου την πηγή ο νεκρός να πίνει
Για τίποτε άλλο να μη μεριμνήσει
Περ’ απ’ τ’ ο ίδιος να δεχθεί τη θνητή φύση.
Α.κ.