Ανάμεσα σε ουρανό και γη,
ω! κραυγάζω αποτρόπαιη κραυγή·αγέρας πιάνει στα μέσα των ανθρώπων,
νέφη περιμαζώνονται στις βουνοκορφές,
της μοίρας και της άμμου ο στρόβιλος στο αίμα
το ουρλιαχτό της αιώνιας ψυχής –
πλανιέται πάνω από τα δάση,
απ’ των κοιλάδων το ναδίρ,
από την παγωμένη γαία,
πέρα απ’ τα χιονισμένα όρη·
ω! χιμάει η αθάνατη κραυγή.
空と地との間に
ああ陰惨なる叫び聲をあげて
人間の魂を吹きめくる風
高原の薄暗き雲のたたづまひに
運命と血の砂ぼこりと
永遠なる魂の叫聲とは
かなたの空林を飛び越え
底知れぬ谷間へ
淋しき氷の地面へ
雪に埋れたるアルプスを越えて
ああ、絶えざる叫聲き疾走する。
河本緑石