Τοπίο ειδυλλιακό σε κάποιον απροσδιόριστο χρόνο της ημέρας
Όπου οστέινα τα θυγατρικά των μνήμεων εξαμβλώματα συλλέγουν
Τις σάρκινες εποχές του παρελθόντος μου
Είναι ένας εκτενής θάνατος το διάστημα μεταξύ εγερτηρίου κι ενυπνίου
Μόνο το τελευταίο, αδελφικό σ’ αυτόν κι όμως ξένο τον αποτάσσεται
Έως επαρκώς να τραβήξει λίγο απ’ τα όνειρα ο πνεύμονας του καθησυχασμού
Και πειστικά να εγγραφεί στα κατάστιχα της νόησης πως ζω ακόμη
Έτσι να θεωρώ : ότι πλαστογραφώντας κάποιαν υπογραφή πραγματικότητος
Επικυρώνω τα συμβόλαια του βίου μου με αντοχή κι αναλγησία.
Πλέον οι μέρες μικραίνουν και η σκιά ορέγεται τις λάμψεις του παραθυριού
-καθώς εκτός του οίκου μου ένα ατελείωτο ξημέρωμα ταλανίζει την ομοίως
Ατελείωτη δείλη του εντός, ίσα να κάνει την διαβίωσή μου ανυπόφορη-
Ώσπου λυτρώνοντάς με από την μοναρχία της ζήλειας,
Διαιωνίζεται η τυφλότητά μου μες στις επάλξεις των φωτισμένων δωματίων
Να θριαμβεύει ο θάνατος είναι τα περασμένα γύρω από τον λαιμό της ένδειας
Χέρια μου, όταν γεννώ τους ιδιωτικούς δυνάστες της ζωής μου
© Αγγελική Κορρέ
Υ.Γ.
Ο "Θρίαμβος του Θανάτου" είναι πίνακας του Pieter Bruegel του γεροντότερου
και ένα από τα αγαπημένα μου έργα.
Η παραπάνω εικόνα αποτελεί μονάχα ένα απόσπασμα από το δυτικό κομμάτι του πίνακα.
