Ως εκ τούτου θα μαλάζω το καθετί με την αρσενική σκιά της επιφύλαξης
Θρηνώντας γιατί τίποτα δεν αποκαλύπτει χωρίς αντάλλαγμα η νεότητα
Μες στην υπαπαντή του χρόνου όπου σιγά-σιγά γίνονται αντιληπτά τα σφάλματά μου
Και είναι τώρα φρόνιμο να γογγύζω για λίγο έρωτα ή για όλα κείνα που δεν ήταν
Στεγασμένα κάτω απ’ τα παραπήγματα του ολόδικού μου πεπρωμένου
Αυτή είναι η ζωή, όλο απορία κι έλλειψη πληρότητας σαν λοχεία δίχως νεογνό
Έτη και έτη κυήσεως της ελπίδος κι εν τέλει όλα ματαιώνονται στην αδέκαστη μέθεξη
Του μοιραίου, στις υποθέσεις των ανυποψίαστων θυμάτων του.
Το διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ θλάσεως και ίασης είναι κρίσιμο · συνήθως
Είναι η εποχή των αυτοχειριών και στο μαύρο χώμα των πόθων καλλιεργούν την αμνησία
Και η σοδειά της είναι βαμμένη με στειρότητα κι αίμα σαν τη μήτρα που εκχύνει
Τα λαβωμένα σπλάχνα μου, μία βλέννα κενότητος στην ασχημάτιστη όψη του εμβρύου της
Θα πεθάνω άκληρη όπως άκληρη η καρδιά μου τραυματίζει τους καρπούς της κοιλίας της
Με την βελόνα των νόσων · η ποίησή μου είναι το πλάσμα στο αίμα της αφαίμαξης
Και ποία να δεχθώ περίθαλψη αφού οικώ χαριστικά στην ασφυκτιούσα γη των ζωντανών
Θρηνώντας γιατί τίποτα δεν αποκαλύπτει χωρίς αντάλλαγμα η νεότητα
Μες στην υπαπαντή του χρόνου όπου σιγά-σιγά γίνονται αντιληπτά τα σφάλματά μου
Και είναι τώρα φρόνιμο να γογγύζω για λίγο έρωτα ή για όλα κείνα που δεν ήταν
Στεγασμένα κάτω απ’ τα παραπήγματα του ολόδικού μου πεπρωμένου
Αυτή είναι η ζωή, όλο απορία κι έλλειψη πληρότητας σαν λοχεία δίχως νεογνό
Έτη και έτη κυήσεως της ελπίδος κι εν τέλει όλα ματαιώνονται στην αδέκαστη μέθεξη
Του μοιραίου, στις υποθέσεις των ανυποψίαστων θυμάτων του.
Το διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ θλάσεως και ίασης είναι κρίσιμο · συνήθως
Είναι η εποχή των αυτοχειριών και στο μαύρο χώμα των πόθων καλλιεργούν την αμνησία
Και η σοδειά της είναι βαμμένη με στειρότητα κι αίμα σαν τη μήτρα που εκχύνει
Τα λαβωμένα σπλάχνα μου, μία βλέννα κενότητος στην ασχημάτιστη όψη του εμβρύου της
Θα πεθάνω άκληρη όπως άκληρη η καρδιά μου τραυματίζει τους καρπούς της κοιλίας της
Με την βελόνα των νόσων · η ποίησή μου είναι το πλάσμα στο αίμα της αφαίμαξης
Και ποία να δεχθώ περίθαλψη αφού οικώ χαριστικά στην ασφυκτιούσα γη των ζωντανών
© Αγγελική Κορρέ
