Όταν είσαι νεκρός
Ένα σεντόνι σβήνει τον ήχο σου
Κι η σάρκα σου παρακμάζει σαν το σαθρό φρούτο
Που μέρα την μέρα χάνει τον χυμό της τρυφής
Και παραδίδεται στην αχαλιναγώγητη σήψη
*
Όταν είσαι νεκρός, οι μνήμες,
Αυτές οι παλιές ανάσες της μελαγχολίας,
Στεφανώνουν αισχρά το φαλακρό κεφάλι
Των εναπομεινάντων νεκρών εν ζωή
Που ο θάνατός σου γι’ αυτούς είναι κόστος
Κι ανίατη εμποροπανήγυρις των δακρύων
*
Όταν είσαι νεκρός, η ζωή
Έχει νυμφευθεί τον αδελφό σου, τον Χρόνο,
Και η αμαρτία του πόθου της απαιτεί
Την απάρνηση της γλυκιάς αυτής σάρκας
Που ανευλόγητους απογόνους μακροζωίας
Από την μήτρα της μοιχαλίδος θα γεννούσε μονάχα
*
Όταν είσαι νεκρός, αναπαύεσαι
Εκτός κι αν ως αυτόχειρας μεριμνείς
Να προκαλείς στους καθημερινούς κύκλους του αιωνίου
Τον Δαίμονα που το κορμί σου έχουν καθαγιάσει τα δάκρυά του
*
Όταν είσαι νεκρός και δαιμόνιος
Μονάχος τηρείς το πένθος στο θάνατό σου
Υ.Γ.
Δαιμόνιος είναι αυτός που χρησιμοποιεί την γλώσσα μέσα στο στόμα του μονάχα στις ερωτικές περιπτύξεις, ενώ την γλώσσα μέσα στην τέχνη για έκφραση κι ενίοτε τροφή. Δική του και των άλλων. Καλλιτέχνης είναι αυτός που ζει και πεθαίνει μόνος. Και δυστυχής. Γιατί η ζωή είναι πάντα υπέροχη, αρκεί να είσαι νεκρός. Κανείς ζωντανός δεν ευλογήθηκε από την παραδοχή, μήτε καν από την ύπαρξη της ευτυχίας. Ποτέ.
*
Όταν είσαι νεκρός και δαιμόνιος
Μονάχος τηρείς το πένθος στο θάνατό σου
Υ.Γ.
Δαιμόνιος είναι αυτός που χρησιμοποιεί την γλώσσα μέσα στο στόμα του μονάχα στις ερωτικές περιπτύξεις, ενώ την γλώσσα μέσα στην τέχνη για έκφραση κι ενίοτε τροφή. Δική του και των άλλων. Καλλιτέχνης είναι αυτός που ζει και πεθαίνει μόνος. Και δυστυχής. Γιατί η ζωή είναι πάντα υπέροχη, αρκεί να είσαι νεκρός. Κανείς ζωντανός δεν ευλογήθηκε από την παραδοχή, μήτε καν από την ύπαρξη της ευτυχίας. Ποτέ.
*
*
*
*
(Και φαντάσου να 'μουν καλλιτέχνης, τι παράπονο θα μ' έπιανε...)
Πίνακας : Τρίπτυχο του Hans Memling, "Επίγεια Ματαιοδοξία και Θεία Σωτηρία".
