Σκέψου το θάνατο ενός σκλάβου εν παρουσία του Αφέντη. Λες λοιπόν πως ο κόσμος δικάζει τον Έρωτα? Ωραία λοιπόν. Ένας αξιόπιστος μάρτυρας εκτός από τον αυτόπτη, είναι και ο αυτήκοος. Μάλιστα η 
μαρτυρία του δεύτερου πιθανώς είναι και η ειλικρινέστερη. Γιατί ένας λευκός θάνατος θα παραπλανούσε κάλλιστα τον αυτόπτη · καμιά φορά μάλιστα επιβάλλεται να προσποιούνται εκείνοι το θάνατό τους σ’ Εμάς που χρειαζόμαστε τον πνεύμονα του πόνου τους για ν’ αναπνεύσουμε. Έναν αυτήκοο όμως δεν θα ξεγελούσε ποτέ η ζωώδης κραυγή ενός ετοιμοθάνατου, που προσπαθεί να περισυλλέξει τα μέλη του σέρνοντας το ακρωτηριασμένο σώμα, επειδή κανείς δεν θέλει να πηγαίνει στον άλλο κόσμο λειψός. Βρες τους μάρτυρες και ξεκίνα την ανάκρισή σου. Η πιο φριχτή μαρτυρία θα είναι η αληθινή. Ψάξε και θα βρεις.
*
Αναρωτιέμαι, πού να παράπεσε η αντοχή των ανθρώπων? Μου λες «ψάξε και θα βρεις». Ανοίγω τις φλέβες τους και οι δυο σάρκινες πλευρές του μικρού αυτού χάσματος μοιάζουν στα μάτια μου τεράστιες, σαν τα πανύψηλα κύματα που σηκώθηκαν στην Ερυθρά Θάλασσα κατά την Έξοδο. Ο θάνατός του θα είναι μια άλλη Έξοδος. Γιατί να μην είναι εξάλλου οι μικροί πίδακες του αίματος οι καταπιεσμένοι σκλάβοι και η βασανιστική σάρκα η Αίγυπτός τους? «Περάστε στην Γη της Επαγγελίας» τους λέω κι εκείνοι τρέχουν εξαντλώντας το σώμα μέχρι το θάνατο.
*
Γιατί να μην μπορώ να σε σκοτώσω? Μισώ αυτήν την αρρώστια των λέξεων. Εδώ μέσα πεθαίνεις κι ανασταίνεσαι μόνο και μόνο για να μου χαρίσεις την δυνατότητα να σε σκοτώσω πάλι. Ο κόσμος δικάζει τον Έρωτα. Αν εγώ δικάσω τον κόσμο? Το αίμα σου είναι υποδουλωμένο, άφησέ το να ελευθερωθεί. Ο θάνατος είναι η Γη της Επαγγελίας σου. Ψάξε και θα την βρεις.
*
Έφυγες πριν ξυπνήσω. «Ένα ακόμη παραλήρημα και θα με αφήσεις αναίσθητο από φόβο» έλεγες φεύγοντας. Ω, Θεέ μου, πόσα πολλά θα έκαναν οι άνθρωποι αν δεν πέθαιναν. Ή έστω, αν μπορούσαν ν’ αναστηθούν και ν’ αναδημιουργηθούν. Αφάνισέ μας και την άλλη φορά δημιούργησε ανθρώπους απέθαντους ή προικισμένους με την δυνατότητα του Υιού σου, εκείνη της Ανάστασης. Ένας γονιός πρέπει ν’ αντιμετωπίζει ισότιμα τα παιδιά του. Όλοι είμαστε τέκνα σου, χάρισέ μας Αθανασία. «Θ’ αντάλλαζες το αιώνιο πνεύμα με μία αιώνια σάρκα?» με ρώτησε. Δεν του έχω απαντήσει ακόμη. Εκείνος δεν θα ήθελε να πεθάνει ποτέ. Εκείνος πάντοτε καταδίκαζε τον Έρωτα. Απογοητευμένη από την Αδυναμία, δεν βρήκα τίποτα.
μαρτυρία του δεύτερου πιθανώς είναι και η ειλικρινέστερη. Γιατί ένας λευκός θάνατος θα παραπλανούσε κάλλιστα τον αυτόπτη · καμιά φορά μάλιστα επιβάλλεται να προσποιούνται εκείνοι το θάνατό τους σ’ Εμάς που χρειαζόμαστε τον πνεύμονα του πόνου τους για ν’ αναπνεύσουμε. Έναν αυτήκοο όμως δεν θα ξεγελούσε ποτέ η ζωώδης κραυγή ενός ετοιμοθάνατου, που προσπαθεί να περισυλλέξει τα μέλη του σέρνοντας το ακρωτηριασμένο σώμα, επειδή κανείς δεν θέλει να πηγαίνει στον άλλο κόσμο λειψός. Βρες τους μάρτυρες και ξεκίνα την ανάκρισή σου. Η πιο φριχτή μαρτυρία θα είναι η αληθινή. Ψάξε και θα βρεις.*
Αναρωτιέμαι, πού να παράπεσε η αντοχή των ανθρώπων? Μου λες «ψάξε και θα βρεις». Ανοίγω τις φλέβες τους και οι δυο σάρκινες πλευρές του μικρού αυτού χάσματος μοιάζουν στα μάτια μου τεράστιες, σαν τα πανύψηλα κύματα που σηκώθηκαν στην Ερυθρά Θάλασσα κατά την Έξοδο. Ο θάνατός του θα είναι μια άλλη Έξοδος. Γιατί να μην είναι εξάλλου οι μικροί πίδακες του αίματος οι καταπιεσμένοι σκλάβοι και η βασανιστική σάρκα η Αίγυπτός τους? «Περάστε στην Γη της Επαγγελίας» τους λέω κι εκείνοι τρέχουν εξαντλώντας το σώμα μέχρι το θάνατο.
*
Γιατί να μην μπορώ να σε σκοτώσω? Μισώ αυτήν την αρρώστια των λέξεων. Εδώ μέσα πεθαίνεις κι ανασταίνεσαι μόνο και μόνο για να μου χαρίσεις την δυνατότητα να σε σκοτώσω πάλι. Ο κόσμος δικάζει τον Έρωτα. Αν εγώ δικάσω τον κόσμο? Το αίμα σου είναι υποδουλωμένο, άφησέ το να ελευθερωθεί. Ο θάνατος είναι η Γη της Επαγγελίας σου. Ψάξε και θα την βρεις.
*
Έφυγες πριν ξυπνήσω. «Ένα ακόμη παραλήρημα και θα με αφήσεις αναίσθητο από φόβο» έλεγες φεύγοντας. Ω, Θεέ μου, πόσα πολλά θα έκαναν οι άνθρωποι αν δεν πέθαιναν. Ή έστω, αν μπορούσαν ν’ αναστηθούν και ν’ αναδημιουργηθούν. Αφάνισέ μας και την άλλη φορά δημιούργησε ανθρώπους απέθαντους ή προικισμένους με την δυνατότητα του Υιού σου, εκείνη της Ανάστασης. Ένας γονιός πρέπει ν’ αντιμετωπίζει ισότιμα τα παιδιά του. Όλοι είμαστε τέκνα σου, χάρισέ μας Αθανασία. «Θ’ αντάλλαζες το αιώνιο πνεύμα με μία αιώνια σάρκα?» με ρώτησε. Δεν του έχω απαντήσει ακόμη. Εκείνος δεν θα ήθελε να πεθάνει ποτέ. Εκείνος πάντοτε καταδίκαζε τον Έρωτα. Απογοητευμένη από την Αδυναμία, δεν βρήκα τίποτα.
*
*
© Αγγελική Κορρέ
*
*
cerca trova = ψάξε και θα βρεις
πίνακας : "προσευχόμενα χέρια" του Α. Ντύρερ.
πίνακας : "προσευχόμενα χέρια" του Α. Ντύρερ.
