Το σώμα μου είναι σάρκα κι ένστικτο, ψυχή
Για ‘μένα στους αιώνες δεν θα υπάρξει
Κι ότι ο θεός κι ο λόγος του προστάξει
Νεκρή για ‘μένα θα ‘ναι διδαχή
Απ’ την ζωή η παρθενία είν’ αποχή
Και ‘χει το αισχρόν τα μέλη μου επιτάξει
Γλυκό το μιαρό σεντόνι είναι μετάξι
Κι οι εραστές μου είναι στο θάνατο μοιχοί
Γιατί το αιώνιο τ’ αγγίζει μόνο η μνήμη
Της σάρκας εκείνης που λατρεύτηκε
Για την γλυκιά των μύχιων της τη ρύμη
Δεν είν’ της σάρκας η λατρεία ποταπή
Μα είναι ο νους ανθρώπων που παστρεύτηκε
Και την υπέροχη αποτάχθηκε Οπή
A.K.
Πίνακας : Paul-Emile Bécat
