Έχεις ακούσει ποτέ μια γάτα να τραγουδά? Δίπλα στο πατρικό μου σπίτι είδα μια μέρα ένα μικρό μαύρο γατάκι, ένα μωρό, που μόλις ξεπερνούσε τη μια μου παλάμη σε μέγεθος. Κάποια ζεστά μεσημέρια το άκουγα να τραγουδά. Οι γάτες τραγουδούν πολύ διαφορετικά απ’ ότι τραγουδά ο άνθρωπος ή οποιοδήποτε άλλο ζώο. Βγάζει μακρόσυρτους, σιγαλούς ήχους, με φωνή θηλυκή και παιδική συνάμα, μυστήρια και σταθερή, τόσο σταθερή, που νομίζεις ότι θα συνέχιζες ν’ ακούς αυτήν τη μελωδία ακόμη και παράλληλα με τις κραυγές των θνητών κατά την καταστροφή του κόσμου. Το ν’ ακούς μια γάτα να τραγουδά, είναι η καλύτερη και συνάμα η χειρότερη μουσική ηδονή. Το τραγούδι της γάτας είναι εκστατικό, χαράσσεται στο μυαλό σου σα να ‘ταν η γλώσσα της πυρωμένο σίδερο, είναι οργιαστικό, λάγνο και παρθενικό σα μαινάδα, εξουσιαστικό σα μια παλιά φίλη του Θεού Πάνα. Αλλά όπως κάθε γλυκό ναρκωτικό, το τραγούδι της γάτας μπορεί να σε απομακρύνει τόσο πολύ από τις άλλες μελωδίες της πανίδας και της χλωρίδας ενός φυσικού κόσμου, που ξαφνικά βρίσκεσαι παγιδευμένος σε μία μεθυστική κόλαση κι ακούς τους αγγέλους αυτής να τραγουδούν όσο εξαίσια τραγουδούν οι άγγελοι του παραδείσου, αλλά οι στίχοι τους είναι διαφορετικοί, καθώς μιλούν για τις πιο φρικαλέες θλίψεις και διαστροφές των αδύναμων ψυχών μας. Το παράδοξο είναι πως αυτά τα ακάθαρτα τραγούδια σ’ αρέσουν. Γίνεσαι ένα με την απόλαυση και το αίμα τους, εσύ ο νεκρός, που παίρνεις μια δεύτερη μεταθανάτια ύπαρξη στο αγαπημένο χάος. Ο καθένας μπορεί να λατρέψει το χάος, αν είναι ικανός να το καταλάβει. Κάθε γάτα είναι ένας μικρός διάβολος, όπως τα κουνέλια είναι μάγισσες, οι χελώνες χθόνιοι σοφοί και τα κοράκια νεκροπομποί. Είναι ο δεσμός μεταξύ ζώου και Πανδαιμόνιου. Γιατί όλοι υπηρετούμε μια κόλαση. Αλλά ο άνθρωπος, το πιο αξιοθρήνητο ζώο, το ανίκανο να απαιτήσει την ανταμοιβή του γι’ αυτές τις υπηρεσίες, γίνεται τιμωρούμενος αντί να γίνει τιμωρός. Έτσι εμείς κολαζόμαστε και τα ζώα συνεχίζουν ακάθεκτα, αθάνατα, το έργο τους επί της γης. Δεν πρέπει να έχεις ασθενική ακοή για ν’ αγνοήσεις το τραγούδι της γάτας. Δεν πρέπει να είσαι ανόητος για να μη δεχθείς τις απολαύσεις της κακής φύσης. Αρκεί να είσαι ένας άνθρωπος σαν όλους τους άλλους. Και να δώσεις πολλά, για να μη λάβεις τίποτα.
α.κ.
Υ.Γ. 1
Λίγους μήνες αφότου έγραψα αυτό το κείμενο, έτυχε να μου κάνει μία φίλη μου δώρο ένα βιβλίο του King, το οποίο περιείχε μια ιστορία που λεγόταν “Η Γάτα του Διαβόλου”... για ένα σατανικό ζώο, όπως λέει κι ο τίτλος, που σκότωνε κόσμο με αριστοτεχνία.
Όσο για το μωρό γατί της ιστορίας, είναι αληθινό και τα πράγματα ξεκίνησαν ακριβώς έτσι όπως τα περιγράφω. Επίσης, τελευταία φροντίζω μια άλλη αδέσποτη γάτα που βρήκα μια μέρα τυχαία στο μπαλκόνι. Καθόταν επάνω στην πολυθρόνα μου και τρόμαξα όταν την είδα, γιατί ήταν ξημερώματα και είχα καθίσει μισοκοιμισμένη στο μπαλκόνι, σε μια κατάσταση ημι-υπνοβασίας. Παρόλο που ζω σε βουνά και λαγκάδια και έχει πολλά αδέσποτα ζώα εδώ, το μπαλκόνι μου δεν είναι ευπρόσιτο σ’ αυτά, αλλά η γάτα βρήκε τον τρόπο ν’ ανέβει. Τη λυπήθηκα λοιπόν κι άρχισα να την ταΐζω, πιάναμε και την κουβέντα που και που. Πριν λίγες μέρες, άρχισε να μου φέρνει στο σπίτι νεκρά πράγματα, ποντίκια και σαύρες, κυρίως. Είναι επικίνδυνο για την υγεία να μαζεύεις κομματιασμένα ποντίκια από το μπαλκόνι σου κάθε τρεις και λίγο, αλλά έχει κι αυτό την γοητεία του. Το πιο όμορφο είναι ότι το ζώο μάλλον το κάνει αυτό από ευγνωμοσύνη, εξάλλου οι γάτες, τουλάχιστον οι οικόσιτες, απ’ όσο ξέρω, δεν τα τρώνε τα ποντίκια, αλλά απλώς τα σκοτώνουν, αφού τα βασανίσουν λιγάκι.
Θέλω να καταλήξω στο ότι σίγουρα οι γάτες έχουν μία δαιμονική πλευρά, για ‘μένα. Η γάτα ως λογοτεχνικό μοτίβο, τύπου Poe, κλπ, γνώρισε μεγάλες δόξες, αλλά εγώ πάντοτε προτιμούσα τα σκυλιά. Τα σκυλιά για ‘μένα είναι πιο πιστά και βεβαίως πολύ, μα πολύ πιο αθώα. Τις γάτες ποτέ δεν τις συμπάθησα, αν και αγαπώ υπερβολικά τα ζώα και φροντίζω ακόμη και τα ζουζούνια στον κήπο μου. Δεν ξέρω γιατί το θεωρούν όλοι –και γω μαζί- τόσο μυστήριο ζώο, ίσως επειδή είναι ανεξάρτητο, μοναχικό και αδιάλλακτος εραστής της ελευθερίας του. Είτε τη συμπαθείς είτε όχι όμως, η γάτα ασκεί αναμφισβήτητα ένα τρομακτικό γόητρο στους ανθρώπους... γι’ αυτό μου φαίνεται πως είναι ένας μικρός διάβολος, γιατί, ακριβώς όπως εκείνος, σε μαγεύει με τη μυστηριακή ομορφιά της, σα μια σειρήνα, που όλο σου τρίβεται για να της χαϊδέψεις τη ράχη, ώσπου, μια μέρα, ξυπνάς και σ’ έχει πάρει μαζί της στην κόλαση....
Υ.Γ. 2
Είπαμε, η γάτα δεν είναι και το καλύτερό μου, όμως αν κάποια στιγμή αποκτούσα μία, θα ήθελα να είναι μία μονόχρωμη Sphynx... διαολεμένη ομορφιά...
Λίγους μήνες αφότου έγραψα αυτό το κείμενο, έτυχε να μου κάνει μία φίλη μου δώρο ένα βιβλίο του King, το οποίο περιείχε μια ιστορία που λεγόταν “Η Γάτα του Διαβόλου”... για ένα σατανικό ζώο, όπως λέει κι ο τίτλος, που σκότωνε κόσμο με αριστοτεχνία.
Όσο για το μωρό γατί της ιστορίας, είναι αληθινό και τα πράγματα ξεκίνησαν ακριβώς έτσι όπως τα περιγράφω. Επίσης, τελευταία φροντίζω μια άλλη αδέσποτη γάτα που βρήκα μια μέρα τυχαία στο μπαλκόνι. Καθόταν επάνω στην πολυθρόνα μου και τρόμαξα όταν την είδα, γιατί ήταν ξημερώματα και είχα καθίσει μισοκοιμισμένη στο μπαλκόνι, σε μια κατάσταση ημι-υπνοβασίας. Παρόλο που ζω σε βουνά και λαγκάδια και έχει πολλά αδέσποτα ζώα εδώ, το μπαλκόνι μου δεν είναι ευπρόσιτο σ’ αυτά, αλλά η γάτα βρήκε τον τρόπο ν’ ανέβει. Τη λυπήθηκα λοιπόν κι άρχισα να την ταΐζω, πιάναμε και την κουβέντα που και που. Πριν λίγες μέρες, άρχισε να μου φέρνει στο σπίτι νεκρά πράγματα, ποντίκια και σαύρες, κυρίως. Είναι επικίνδυνο για την υγεία να μαζεύεις κομματιασμένα ποντίκια από το μπαλκόνι σου κάθε τρεις και λίγο, αλλά έχει κι αυτό την γοητεία του. Το πιο όμορφο είναι ότι το ζώο μάλλον το κάνει αυτό από ευγνωμοσύνη, εξάλλου οι γάτες, τουλάχιστον οι οικόσιτες, απ’ όσο ξέρω, δεν τα τρώνε τα ποντίκια, αλλά απλώς τα σκοτώνουν, αφού τα βασανίσουν λιγάκι.
Θέλω να καταλήξω στο ότι σίγουρα οι γάτες έχουν μία δαιμονική πλευρά, για ‘μένα. Η γάτα ως λογοτεχνικό μοτίβο, τύπου Poe, κλπ, γνώρισε μεγάλες δόξες, αλλά εγώ πάντοτε προτιμούσα τα σκυλιά. Τα σκυλιά για ‘μένα είναι πιο πιστά και βεβαίως πολύ, μα πολύ πιο αθώα. Τις γάτες ποτέ δεν τις συμπάθησα, αν και αγαπώ υπερβολικά τα ζώα και φροντίζω ακόμη και τα ζουζούνια στον κήπο μου. Δεν ξέρω γιατί το θεωρούν όλοι –και γω μαζί- τόσο μυστήριο ζώο, ίσως επειδή είναι ανεξάρτητο, μοναχικό και αδιάλλακτος εραστής της ελευθερίας του. Είτε τη συμπαθείς είτε όχι όμως, η γάτα ασκεί αναμφισβήτητα ένα τρομακτικό γόητρο στους ανθρώπους... γι’ αυτό μου φαίνεται πως είναι ένας μικρός διάβολος, γιατί, ακριβώς όπως εκείνος, σε μαγεύει με τη μυστηριακή ομορφιά της, σα μια σειρήνα, που όλο σου τρίβεται για να της χαϊδέψεις τη ράχη, ώσπου, μια μέρα, ξυπνάς και σ’ έχει πάρει μαζί της στην κόλαση....
Υ.Γ. 2
Είπαμε, η γάτα δεν είναι και το καλύτερό μου, όμως αν κάποια στιγμή αποκτούσα μία, θα ήθελα να είναι μία μονόχρωμη Sphynx... διαολεμένη ομορφιά...
