Κακοί με ζώνουνε καιροί. Μεταφέρω κατά λέξη ενός βαριά πεθαμένου τα λόγια. Ορκίζομαι,
πως δεν πρόκειται ν’ αναγνωρίσω τίποτα, εκτός απ’ αυτόν εδώ τον ψαλμό κι αυτό
εδώ το φυλακισμένο πουλί. Την γην επιθυμώ, που επάνω της κοχλάζει η πληγή του
επιστητού, μιαίνοντας τη θεία αμφισβήτηση με την αποδοχή, την επονομαζόμενη
αίρεση. Αφού η σάρκα της έχει φθαρεί, η κρούστα του στέρεου αίματος σαπίσει και
το κόκαλο μαλακώσει κάτω από τ’ αγιάτρευτο κρέας της, το χάσμα της φήμης θα
γλιτώσει από τη νέα γενιά. Μόνο αυτό το σώμα μπορεί ν’ αποσπάσει τον έλεγχο,
μόνο αυτή η σκέψη μπορεί να μετρήσει τη διαφυγή. Το μέτρο της ικανότητάς μου
μοιάζει μικρό για το όνειρο, μα ο κόσμος είναι εκείνος που ζω και σ’ αυτόν
οφείλω ό,τι οφείλω. Καταργώ κάθε όνειρο, αρνούμαι τον ίλιγγο και την
ασυναρτησία, την στρεβλή ουσία, την απρόσιτη στειρότητα της αυστηρής γεωμετρίας
ή την ανόητη ταλάντευση κάθε άναρχης και ατέλειωτης καμπύλης. Το χρώμα με
αφορά, ο ειρμός με τρέφει. Αλίμονο, που όλο αυτό είναι βασισμένο στην αοριστία,
στη φτήνια αυτή, που δεν μου προσφέρει ένα έργο αγνό και θανάσιμο. Τρελαίνομαι,
ή χαράζω στο κέλυφος της λογικής τη σφραγίδα όλων μου των κόπων. Στιγματίζομαι,
είμαι ένα έλος γεμάτο κινδύνους. Στιγματίζομαι καταπρόσωπο, σαν τους
εγκληματίες της παλιάς Κίνας. Στιγματίζομαι, στιγματίζομαι, μαρκάρω την
εναντίωσή μου και την υπερασπίζομαι ενώπιον της καλής ζωής, της αρετής, της
ευκαιρίας, της αποδοχής, της δόξας, της ευτυχίας και της γαλήνης. Ήρθε η ώρα να
εκδικηθώ.
Και
τώρα, ποιος άλλος τολμά να σταθεί ενώπιον του δοσίματος των χεριών? Σε ξέρω,
είσαι μια δαμασμένη αλφάβητος, που έχω πιει κάθε ύψωμα επάνω σου, που τα ελέη
της χαμένης τιμής σου μηρυκάζω κι αλέθω στον λιμό και πλάθω σε κάθε ύψωμα επάνω
σου. Οι ανταρσίες σου έρχονται και τελειώνουν με τους ανέμους, δεν βαστάς παρά
σ’ έναν απόμακρο θάνατο αστεριών. Προσεύχομαι για ‘σένα, για τον εαυτό μου εύχομαι.
Οι γυναίκες εκείνες τι θα μπορούσαν να πουν, που είναι κωφά τα φουστάνια τους ∙
τα μαλλιά τους μακραίνουν μα τα μεγάλα τους μάτια οπλισμένα κοιμούνται.
Σπαρταράνε δεόμενες και τελειώνουν επάνω στην αιχμή ενός γνωστικού στεναγμού.
Δοκιμάστε το σώμα μου. Γευτείτε την επιδερμίδα. Λάβετε αυτό το χρονικό μου
κατάλυμα που τόλμησε την πλάτη δεκάδων αιώνων. Μόνοι που μας αποδεικνύουν την
αγάπη τους, εκείνοι που φοβούνται τον χαμό μας.
