Ο θάνατος
υπάρχει για την ύψιστη σοφία
Όχι επειδή την
επιβεβαιώνει, αλλά επειδή την υπερβαίνει.Κι αν η ύψιστη σοφία υπερβεί τον θάνατο,
Τότε και μόνο τότε είναι αυτό που είναι: ύψιστη σοφία.
Η επιστήμη όμως δεν είναι καθόλου έτσι∙ η επιστήμη
Υπάρχει για τους ζωντανούς. Γι’ αυτό και δεν έβρισκα λόγο
Να κάτσω να πεθάνω για την επιστήμη,
Γιατί δεν θα κατάφερνα τίποτε άλλο απ’ το ν’ αφήσω
Τα πράγματα στη μέση, είτε τα πράγματα
Να μ’ αφήσουν στην αρχή.
Δεν έβρισκα λόγο να κάτσω να καώ, να κρεμαστώ,
Να χάσω το κεφάλι μου – γιατί; Για να λένε για μένα
Οι φοιτητές της φιλοσοφίας πως πέθανα για τις ιδέες μου;
Είτε να κινάνε για μένα οι φοιτητές της νομικής
Να μ’ αθωώσουν καμιά χιλιάδα χρόνια αφότου
Θα ’χω τινάξει τα πέταλα, για να πουν πόσο δίκιο είχα εγώ
Και πόσο άδικο είχαν αυτοί που με σκότωσαν,
Λες κι εγώ δεν θα ’μουν νεκρός έτσι κι αλλιώς
Λες κι ο κόσμος δεν θα ’ξερε ήδη πολύ καλά πόσο δίκιο είχα.
Ο κόσμος δεν υπάρχει για την εξάσκηση των φοιτητών, που να πάρει.
Έτσι, λοιπόν, θα μπαστακωθώ κι εγώ εδώ πέρα
Μέχρι να τελειώσω αυτό που άρχισα
Ή μέχρι να με πάρει ο θάνατος των ζώων,
Τελειώσω δεν τελειώσω – κι αυτό
Δεν θα ’χει να κάνει ούτε με τις ιδέες ούτε με την επιστήμη.
Και τέλος πάντων, για να μην τα πολυλογώ:
Αν έτσι το θέλετε,
Μη σώσει και γυρίσει η καταραμένη.
