Κι αν τώρα πλήττω, εδώ, μέσα στο δωμάτιό μου, μ’ ένα ποτήρι φθηνό κρασί κι ένα απανθρακωμένο φεγγάρι στο πλάι μου, είναι γιατί η διαπίστωση της κατάστασης δεν απαιτεί παρά την οκνηρία μου. Ας φανταστούμε πως κάποιος, κάπου, είχε αποφασίσει, είτε ένας ανύπαρκτος θεός είχε αποφασίσει για κείνον, το θάνατό του. Ο μελλοθάνατος, γνώστης της καταστάσεώς του, εννοεί πως οι θρήνοι και οι λοιποί κομμοί δεν θα τον ωφελήσουν, αλλά και να τον ωφελούσαν ακόμη, πόσο πιο μακριά να έφθανε εφόσον σ’ ετούτη τη δραματική ζωή για τα πάντα ορίζεται ένας θάνατος. Ένα άνθος, ένα ζώο, ένα πουλί, ένα χυμώδες φρούτο, η παιδική ηλικία, ο έρωτας, όλα κάποτε φθάνουν στη λήξη τους και είναι αλήθεια πως τίποτα δεν μένει πέρα από τον καθορισμένο έως τη σήψη χρόνο του, ανέγγιχτο από το αδέκαστο χέρι του χρόνου ή τουλάχιστον ζωντανό. Ίσως να μένει το καλό κρασί αλλά και για τούτο ακόμη δεν είμαι σίγουρη.
*
*
*
*
*
*
*
© Αγγελική Κορρέ
