Τζιάκομο Λεοπάρντι - Στη Σελήνη




Ω, Σελήνη ευγενική, τώρα στου χρόνου τα γυρίσματα
Θυμάμαι πως, βαριά-βαριά με θλίψη,
Στο λόφο για να σ’ ατενίσω αναρριχούμουν
Κι ως τότε τώρα τα δέντρα αγκαλιάζεις
Προσδίδοντάς τους φως. Όμως στα μάτια μου
Συννεφιασμένο φαίνεται, τρεμάμενο, το πρόσωπό σου,
Από τα δάκρυτα που πλήθυναν κατ’ απ’ τα βλέφαρά μου,
Τόσο επώδυνη ήταν και είναι, Σελήνη φίλτατη, η ζωή μου·
Δεν αλλάζει η πορεία της. Κι ακόμη
Θυμάμαι και καταμετρώ τις εποχές
Που η λύπη ετούτη μου ήταν αρεστή. Πόσο ευπρόσδεκτη
Σ’ αυτά τα χρόνια της νεότητος -όταν ως και η ελάχιστη ελπίδα
Έχει ένα εύρος, κι είναι η θύμηση ελλιπής-
Είναι η μνήμη, ακόμη και περασμένων πραγμάτων, θλιβερών
Που ο πόνος τους ακόμη έχει διάρκεια.






Μετάφραση: Αγγελική Κορρέ