Η ΑΝΟΣΙΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΦΘΟΝΟΥ



*
Ήταν ένα μισάνοιγμα του απογεύματος προτού η ατμόσφαιρα της κάμαράς μου πλημμυρίσει δειλινό κι εγώ είχα πλαγιάσει εξαντλημένη στη μαρτυρική, μοναχική μου κλίνη με βλέμμα νεκρό και ρευστούς μύες. Ότι πρόδιδε τη σαγήνη της χειμερινής φύσης ήταν ο ψυχρός αέρας κι ο ωροδείκτης του ρολογιού που δεν ξεπερνούσε την 5η απογευματινή παρότι βρισκόμασταν, όπως είπα, λίγα βήματα πριν τα προπύλαια του βραδιού. Κατά τα άλλα η οικουμένη είχε καλύψει το χέρσο της πρόσωπο με το πλαστό πέπλο του έαρος : τα ζεστά ροδαλά χρώματα του ουρανού και το τιτίβισμα των ξεγελασμένων πουλιών. Ήταν από εκείνα τα απογεύματα που, αν και πνευματικά εξουθενωμένη από την ανία ενός αδιάφορου πρωινού, οι σκέψεις μου αποκτούσαν ξαφνικά μια απροσδόκητη αυτοκυριαρχία απαγορεύοντάς μου να τις καταπνίξω μέσα στη στιγμιαία λήθη του ύπνου. Σκεφτόμουν λοιπόν τι θα ικανοποιούσε καλύτερα τη ματαιοδοξία μου. Ένας βαθιά αφοσιωμένος σύντροφος, μία επιτυχημένη καριέρα, μια οικογένεια με βάση την όποια χριστιανική ηθική είχα διδαχθεί, ένα βιβλίο γραμμένο από το δικό μου χέρι, η αναγνώριση του ταλέντου αυτού των άπειρων φίλων ή της σπλαχνικής κολακείας το οποίο διέθετα, ένας βίος μιμούμενος βίους αγίων ή συγγραφέων? Απ’ όλα αυτά τίποτα. Τι ανυπόφορος εξευτελισμός να γνωρίζεις βαθιά εντός σου πως ολοκλήρωση δεν είναι το δικό σου ευτύχημα, μα το δυστύχημα του εχθρού σου. Μόνο υποκατάστατο της κακοδαιμονίας του εχθρού είναι ο δικός σου θάνατος. Καθώς είναι ελάχιστη η αξία σου εάν ελάχιστη φύση του ανθρώπου διαθέτεις. «Aut Mucio nescio quid incommode accesit, aut nescio cui aliquid boni» είπε ένας μεγάλος ρήτορας γι’ αυτόν τον φθονερό άνθρωπο.

*

*

*

*

© Αγγελική Κορρέ
*
*
*
*
*
Ας είμαστε ειλικρινείς, η αγάπη είναι ένα αίσθημα χλιαρό και κανέναν δεν γοητεύει. Το μίσος μπορεί να καταντήσει έμμονη ιδέα κι αν ακόμη φέρει τον θάνατο σ' όποιον μισεί ή μισιέται, κάνει ένα δώρο στο ανθρώπινο είδος αφανίζοντας κάποιον τόσο φαύλο που ήταν ικανός να μισήσει, ή κάποιον τόσο φαύλο που του άξιζε να μισηθεί.
*
Κανένας θάνατος δεν πάει χαμένος σ' αυτόν τον κόσμο, αγάπες μου....
....mementote mori...