Η ΠΕΝΙΧΡΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ

*
Μεταξύ εμού και της οποιασδήποτε πουτάνας του L' Étoile de Kléber υπάρχει ένας ακατανίκητος δεσμός έρωτα. Δεν γνωρίζω κανένα κορίτσι προσωπικά παρά μονάχα τις μορφές όσων έβλεπα να περιδιαβαίνουν στο δρόμο του Βαλερύ εισπνέοντας τον ψυχρό αέρα του Δεκεμβρίου. Ο έρωτάς μου δεν είναι παρά το δείγμα της ευγνωμοσύνης μου για τη παρακμή και τη πενιχρότητα που ταυτίζονται με το έκφυλο πνεύμα μου και είναι ένα συναίσθημα όμοιο μ’ αυτό που αισθάνθηκα για ‘κείνο το μιλτοχελίδονο της πατρίδας που είχα βρει νεκρό μιαν αυγή στο μαρμάρινο περβάζι του παραθύρου μου. Θα ‘χε σβήσει πιθανόν κατά τη διάρκεια της νύχτας, μιας νύχτας που εγώ ψυχορραγούσα στην έρημη κλίνη μου από ματαιότητα και ηρωίνη. Ο θάνατος των ψυχών και του σώματος είναι για ‘μένα το στερνό καταφύγιο της ζωής όταν η κατακρεούργηση των ηθών και η ταπείνωση που συνοδεύεται από τα θεϊκά δάκρυα αποδεικνύει τη ματαιοπονία μου. Γιατί ο θάνατος μπορεί να συμμερίζεται σε αγνότητα το κορμί ενός βρέφους όταν επέρχεται ακούσια από στιγμιαία είτε διαρκή δολοφονία, ίσως ενός βραδιού χωρίς στέγαστρο μέσα στη μαινόμενη καταιγίδα ή ενός βραδιού χωρίς έλεος μέσα στη διέγερση του εφήμερου εραστή. Πόσο λίγη αισθάνομαι μελετώντας τους θανάτους των άλλων. Ο δικός μου θάνατος είναι πληκτικός και παράλογος γιατί συμβαίνει εκούσια. Αν ο εξαναγκασμός είναι πλούτος όσο κι αν ελεηθώ θα παραμείνω πτωχή ως το τέλος.


*


© Αγγελική Κορρέ





Υ.Γ.
*
Το διαισθάνομαι καμιά φορά, είναι τόσο απλό.
Η ζωή είναι ουίσκι σε ψηλό ποτήρι, με λίγο νερό, πάγο και αλατοπίπερο.


*



photo : Les Partitures
("O Mio Babbino Caro", an aria from the opera "Gianni Schicchi",
by Giacomo Puccini, for piano and voice with lyrics)