Αγαπώ μονάχα τη τελειότητα των νεκρών : την αναίμακτη σάρκα, το ανέκφραστο πρόσωπο, τη ψυχρή αύρα, τη γλαυκή επιδερμίδα, την ανυπόφορη, ανυπότακτη οσμή της λήθης. Αγαπώ την ευκολία της περιφρόνησης ενός χρόνου που, αφού τα απογυμνώσει από δέρματα, παύει να αγγίζει τα γυμνά οστά με το αδίστακτο χάδι του ολέθρου του. Μόνο για λίγο αρκεί να σπεύσω ν’ αντικρύσω, ν’ αγγίξω, να λατρεύσω ένα νεκρό σώμα : κάποιες μονάχα ημέρες μετά την ημέρα θανάτου, προτού η σάρκα αλλοιωθεί και η δυσωδία τυφλώσει την έλξη μου. Τρία, συνήθως, έτη αργότερα μου δίνεται η δυνατότητα να εξιλεώσω τον σκελετό των εραστών της γης από τα ακαλαίσθητα υπολείμματα του μιασμένου δέρματος που έχουν ήδη ευθαρσώς καθυστερήσει την απαλλαγή του ανθρώπου από το μαρτύριο της υλικής του φύσης. Τότε είναι που μια ευκίνητη γλώσσα μπορεί να προωθήσει καλύτερα από οτιδήποτε άλλο τον εξιλασμό. Ω, τι μεγαλοφυές όργανο του ανθρώπινου σώματος η γλώσσα, που συνοδεύει δυο ηδονές με την ίδια ευκολία, την βαρβαρότητα της διέγερσης και τη διαστροφή της νεκροφιλίας.*
*
*
*
*
*
*
© Αγγελική Κορρέ
*
*
*
*
*
*
*
Η τέχνη μετά την γέννησή της δεν παθαίνει ίκτερο, μην φοβάστε,
οπότε κλείστε τις κουρτίνες.
