Κάθε Κυριακή αλλά κι ενίοτε καθημερινές, περνάει από την γειτονιά μου
ένας ακορντεονίστας. Δεν έχω δει ποτέ το πρόσωπό του, ούτε καν από
μακριά. Δεν έχω ιδέα αν είναι νέος, γέρος, άνδρας, γυναίκα ή παιδί.
Συνήθως οι ακορντεονίστες στις γειτονιές είναι συμπαθητικά γεροντάκια,
ρακένδυτα, μ' ένα πρόσωπο ροζιασμένο και χαμόγελο μελαγχολικό.
Δεν έχω δει ποτέ τον δικό μου ακορντεονίστα, αλλά είναι καλύτερα έτσι.
Προτιμώ να φαντάζομαι πως αυτή η λατρεμένη μουσική, ο ήχος αυτός που
μου θυμίζει τα παιδικά μου χρόνια, το σπίτι μου, ή κάποιες στιγμές που
πέρασα με αγαπημένους ανθρώπους που τώρα δεν είναι πια κοντά μου,
δεν είναι γέννημα δυο ανθρώπινων χεριών, αλλά κάποιου άλλου όντος,
δεν ξέρω ποιανού ακριβώς.. ίσως των ενσαρκωμένων αναμνήσεων, ποιος
ξέρει. Τραγούδια σαν το "sous le ciel de paris", το "ασ' τα τα μαλλάκια σου",
κάποια σμυρνέικα που δεν θυμάμαι πως τα λένε καθώς και άλλα τραγούδια
άγνωστα σε 'μένα που παρ' όλα αυτά μου θυμίζουν κάτι -κι ας μην ξέρω τι-
είναι η καλύτερη, η πιο ταιριαστή κι αρμονική, μουσική υπόκρουση στην
ταινία μίας ζωής που θα έφτανε στο τέλμα της την πρώτη κιόλας μέρα
που θα συνειδητοποιούσε πως ήταν μία ταινία βουβή....
που θα συνειδητοποιούσε πως ήταν μία ταινία βουβή....
*
*
*
photo : Robert Doisneau, "L'Accordeoniste", 1950
