Το μόνο που επιβάλλεται είναι η αιμοσταγής ευτυχία του θανάτου
Ενός καλού θανάτου των θανάτων όπως απ’ τις προγονικές ποθούνταν εποχές
Κι ο ίδιος πόθος είν’ ως αυτές τις μέρες αμετάκλητος
Του θανάτου στον οποίο η τιμή κι αυτό που είναι στα σώματα αρεστό
Χωρίς συντροφικότητα αντικρούονται έως ότου επικρατήσει
Όποιο επιφέρει τη διαρκέστερη ανάπαυση
Οι φιλήσυχες μνήμες που απ’ τον πόνο των παλαιών δεν ανασύρονται
Μα παραμένουν επισκέπτριες χωρίς τη θέληση αποχώρησης
Τις ώρες που μία γνώριμη μελαγχολία τις συνοδεύει
Και η μητρική τους τρυφερότητα που τόσο ευχάριστα γεμίζει την ευθύνη
Να περάσω μια μέρα αναίμακτη στη μακαριότητα αυτή της ανοσίας
Είναι η φλέβα που ως το σούρουπο θα έχει διαρρηχθεί
α.κ.
