ΑΙΜΑ ΝΕΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΤΕΡΨΗ ΑΥΤΟΥ
ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΩ Τ’ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ
Ειρωνεία · ο κίβδηλος θρύλος των παρθένων
Και η αγνή σάρκα που αναβλύζει αίμα ζωογόνο
Για τον ίδιο τον εκμαυλισμό και τη νεκρότητα
Πλατιά φεγγίζει η αιχμή του θυσιαστή τους
Κάτω από το φως της πανσελήνου που ενοχοποίησε
Αδίκως η άγνοια και η δίψα του απόκοσμου
Όταν ο θάνατος άωρος ελαύνει ακόμη και γι’ αυτούς
Που ποτέ τους δεν το διεκδίκησαν ως να μην ήταν
Τόσο αυτός όσο η οδύνη του αδόξαστοι μοιραίοι
Τώρα τα χέρια μου αναδίδουν την οσμή του κρέατος
Απ’ τους ωμούς μύες που συνθλίφτηκαν μέσα στην έκσταση
Όσων για έναν φόνο από οίστρο και τόλμη δημιουργήθηκαν
Πόσο τυφλός είναι τούτος ο θάνατος επάνω στη μεθόριο
Του κακού, πόσο, αλήθεια, αμίαντη η μήτρα του σφαγίου
Που πάνω σε γη είτε πέτρα εγκατέλειψε
Το αίμα, τη ζωή και την αγνεία του!
Μάρτυρας είναι αυτός που μετανόησε
Για τις στιγμές που θήλασε στόμα σαρκοβόρων
Από θηλές αμνού και για στιγμές που δώρισε
Χαρά στον τράγο που είδε την παρθενία να ρέει στις οπλές του.
ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΩ Τ’ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ
Ειρωνεία · ο κίβδηλος θρύλος των παρθένων
Και η αγνή σάρκα που αναβλύζει αίμα ζωογόνο
Για τον ίδιο τον εκμαυλισμό και τη νεκρότητα
Πλατιά φεγγίζει η αιχμή του θυσιαστή τους
Κάτω από το φως της πανσελήνου που ενοχοποίησε
Αδίκως η άγνοια και η δίψα του απόκοσμου
Όταν ο θάνατος άωρος ελαύνει ακόμη και γι’ αυτούς
Που ποτέ τους δεν το διεκδίκησαν ως να μην ήταν
Τόσο αυτός όσο η οδύνη του αδόξαστοι μοιραίοι
Τώρα τα χέρια μου αναδίδουν την οσμή του κρέατος
Απ’ τους ωμούς μύες που συνθλίφτηκαν μέσα στην έκσταση
Όσων για έναν φόνο από οίστρο και τόλμη δημιουργήθηκαν
Πόσο τυφλός είναι τούτος ο θάνατος επάνω στη μεθόριο
Του κακού, πόσο, αλήθεια, αμίαντη η μήτρα του σφαγίου
Που πάνω σε γη είτε πέτρα εγκατέλειψε
Το αίμα, τη ζωή και την αγνεία του!
Μάρτυρας είναι αυτός που μετανόησε
Για τις στιγμές που θήλασε στόμα σαρκοβόρων
Από θηλές αμνού και για στιγμές που δώρισε
Χαρά στον τράγο που είδε την παρθενία να ρέει στις οπλές του.
α.κ.
