Ελάχιστα πράγματα, από φύση ανθρώπινα, δεν αναδίδουν προδοσία. Στο πρόσωπο της λογικής κάθε μορφασμός δημιουργίας είναι υποχρεωμένος να χλευάσει την ομορφιά, να εξυψώσει το κέντρο, που είναι το μηδέν και κάθε μηδέν, ούτε το λιγότερο ούτε το περισσότερο σ’ αυτόν τον κόσμο, και ν’ αποβάλλει σα μια οικτρή ακαθαρσία, σαν αυτό στο οποίο τα πάντα καταλήγουν, όλες τις προοπτικές εκτός από την μονότονη αλήθεια. Το πρόβλημα με την αλήθεια είναι η αναλήθεια της, αλλά ακόμη κι αν κάπως, κάποτε, ανακαλύπταμε κάτι το αυθεντικό, θα ήταν τόσο μουντό και τόσο βαρετό, που θριαμβικά θα επιστρέφαμε στην πλάνη, ενισχύοντάς την μ’ όλη μας την παθητικότητα και θεμελιώνοντάς την με την ανάγκη για ομορφιά. Η ομορφιά είναι ο λόγος που ο άνθρωπος αγαπάει τα ψέματα, αποδέχεται τις πλάνες, καλωσορίζει τις ψευδαισθήσεις κι επικροτεί το δόλο. Μπορεί εκείνος να έφτιαξε την πραγματικότητα και την τερατωδία των πόλεων και τον ανήμερο τύφο των κοινωνιών, να γέννησε την απληστία, να έθρεψε την αλαζονεία, ν’ αποδέσμευσε τα ήθη και να κατέλυσε κάθε τι φυσικό, ας γίνει όμως παραδεκτό πως δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Η καταπίεση είναι το πρώτο πράγμα που απαιτείται, στη συμβίωση τόσων πολλών ανθρώπων. Αν η καταπίεση απειλεί την αξιοπρέπεια, μονάχα τότε είναι επικίνδυνη · και πώς προφυλάσσει κανείς την αξιοπρέπεια? Με την προδοσία. Η προδοσία είναι η φύση του ανθρώπου, η υγεία του ανθρώπου. Για την πρόοδο, καλείται να προδώσει το ένδοξο και ασφαλές τετελεσμένο, το παρελθόν. Για ποια? Για την πρόοδο, για το μέλλον, για το ανυπόφορα αβέβαιο. Να ‘σαι σίγουρος πως για τίποτα δε θα είσαι σίγουρος στο μέλλον, είναι το τέλειο ρητό ακόμη και για έναν άνθρωπο γεμάτο προσδοκίες. Για την γνώση προδίδεται η σιγουριά, για την αιωνιότητα προδίδεται η ζωή, για να κατακτηθούν τα πάντα προδίδονται τα πάντα που έχουν κατακτηθεί. Τον άνθρωπο τον απειλούν πολλά βίαια πράγματα, αλλά για την ψυχή του τίποτα δεν είναι πιο βίαιο από την αδράνεια κι αδράνεια δεν υπάρχει φριχτότερη από τη μη βία. Έτσι πρέπει ν’ αναστηθεί, χύνοντας αίμα και προδίδοντας. Υπονομεύοντας κάθε αξιοπρέπεια, η αξιοπρέπεια θα παραμείνει ασφαλής μέσα στην αγκαλιά της ποιότητάς της και της αξίας της. Αν ανοίξεις την καρδιά του ανθρώπου θα διαπιστώσεις, πως τίποτα δεν είναι αληθινό. Κανείς δε μπορεί να περπατήσει στο μονοπάτι της γνώσης, χωρίς ν’ αποδεχτεί τον όλεθρο που κρύβεται μέσα της. Ναι, άθλιοι, το ενάντιο μάς φλογίζει, μας εξυψώνει! Δεν υπάρχει χρόνος για το βέβαιο, η προσδοκία της σιγουριάς και της ασφάλειας δεν ωφελεί. Γνωρίζουμε το χρόνο μέσα από το θάνατο και τον τόπο μέσα από τα δεσμά που μας επιβάλλει, την καταγωγή, την αγάπη προς αυτόν, τον πολιτισμό, τα ήθη, τις συνήθειες. Είναι το εξαιρετικά λογικό, δίχως συναισθήματα και δίχως πεποιθήσεις, το απλώς λογικό, χωρίς την απαισιοδοξία, τον πεσιμισμό, τον αρνητισμό, το μηδενισμό, πως η φυσική κατεύθυνση των πάντων είναι η κατεύθυνση προς τη φθορά, ή σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως σ’ αυτήν της ενέργειας, προς μια ριζική αλλαγή, που δεν αλλάζει απλά, δεν παραλλάζει, αλλά μεταλλάζει, ματαιώνει, ακυρώνει τον παλαιό εαυτό, προσφέροντας ένα νέο, που μόνο μέσω της ίδιας της οντότητας συνδέεται με το παρελθόν, εφόσον, κατά τα άλλα, είναι εντελώς ξεχωριστός, μοναδικός, ώσπου ν’ αναλωθεί κι αυτός από το διάδοχό του. Το ψέμα θρέφει, η αλήθεια διαταράσσει την ισορροπία. Το ψέμα διαιωνίζει την ομορφιά, η αλήθεια την κατασπαράζει. Και τι θέλουμε, και τι θέλουμε? Τίποτε άλλο. Αυτός ο άνεμος που έρχεται πέρα από τα κιγκλιδώματα των πρώτων προορισμών, αυτός ο άνεμος που φυσά προς τα τρεμάμενα χέρια κάθε ικανότητας και παρασέρνει τις διδαχές του Σεν Ρεμί, η ωκεάνια αύρα, τα ορατόρια των γλάρων, η εύκολη τροφή στους καρπούς και στα κοράλλια, στις ψίχες των βολβών, στα χαραγμένα μάτια της πέτρας. Ατσάλινα αναστήματα δεν είναι ικανά να μας υποτάξουν, χέρια και πόδια που κινεί η φωτιά δε φτάνουν το αίμα. Τ’ άνθη του σώματος, που υπάρχει, δουλεύουν γρήγορα: τα ξεκάθαρα λόγια, οι σθεναροί λυγμοί, οι δρόμοι του ανθρώπου σε μια εικόνα παραλογισμού δίχως ψεγάδι, κατάφεραν ν’ αγγίξουν αυτήν την ευμετάβλητη ομορφιά, τη μόνη αλήθεια, που είναι το έγκλημα. Δε νομίζω ότι μ’ ενδιαφέρει η ανθρωπότητα. Ξέρω τι έχω, είναι η δύναμη ν’ αρνούμαι ό,τι έχω.Άντζυ Κ.
