Πιέτρο Αρετίνο, Ακόλαστα Σονέτα, Σονέτο I., βιβλίο πρώτο

Ψυχή μου, ας γαμηθούμε, ας γαμηθούμε τώρα

Μια και για να γαμιόμαστε έχουμε όλοι γεννηθεί
Όπως τον πούτσο μου αγαπάς, έτσι αγαπάω το μουνί
Γιατί χωρίς αυτά θα ’ταν ο κόσμος για το πέος.
 

Κι αν μετά θάνατον μας πρέπει να γαμούμε, ευθέως

Το λέω: κι εκεί γαμάτε, μες στους πεθαμένους
Ως και την Εύα, τον Αδάμ, τους αδικοχαμένους
Που ’τανε η θανή τους ψυχοφθόρα.
 

Κι άμα τα μούτρα αυτά –ισχύει μαθέ–

Το φρούτο το ύπουλο δεν είχανε τρυγήσει
Καύλα καμιά δε θα τους είχε βρει ποτέ.

Μ’ άσε τα λόγια τα κενά και μέχρι την καρδιά

Τον πούτσο μπήξε, ώς την ψυχή μου να λιανίσει
Π’ απά στον πούτσο αυτόν γεννιέται και ψοφά.

Κι αν είναι δυνατό,

Ούτε τ’ αρχίδια έξω απ’ το μουνί να μη μ’ αφήσεις –
Μάρτυρες να ’ναι στο ηδονικό μου ριζικό.




μτφ. α.κ.