ΓΙΟΣΙΓΙΟΥΚΙ ΚΑΒΑΜΟΤΟ (1897-1933)


 
 
 
Ανάμεσα σε ουρανό και γη,
ω! κραυγάζω αποτρόπαιη κραυγή·
αγέρας πιάνει στα μέσα των ανθρώπων,
νέφη περιμαζώνονται στις βουνοκορφές,
της μοίρας και της άμμου ο στρόβιλος στο αίμα
το ουρλιαχτό της αιώνιας ψυχής –
πλανιέται πάνω από τα δάση,
απ’ των κοιλάδων το ναδίρ,
από την παγωμένη γαία,
πέρα απ’ τα χιονισμένα όρη·
ω! χιμάει η αθάνατη κραυγή.

 
μτφρ. Α.Κ.

 

 

空と地との間に

ああ陰惨なる叫び聲をあげて

人間の魂を吹きめくる風

高原の薄暗き雲のたたづまひに

運命と血の砂ぼこりと

永遠なる魂の叫聲とは

かなたの空林を飛び越え

底知れぬ谷間へ

淋しき氷の地面へ

雪に埋れたるアルプスを越えて

ああ、絶えざる叫聲き疾走する。

 

河本緑石