Και σαν τις μεγάλες θλίψεις που θέλουν να ξυπνούμε και να κοιμόμαστε καταραμένοι κι ανισόρροποι, ο θεός αγαπά να τυλίγει τα σπλάχνα μας έναν κόμπο δοκιμασίας. Με απωθούν οι θεοί, είναι όρνια, όπως η ανάπηρη ευθυμία της κάνναβης, τυφλοί κι ανάρμοστοι. Τώρα που τα αιχμηρά βάραθρα του εντός σχίζουν τη λεπτεπίλεπτη επιδερμίδα των ψευδαισθήσεων κι ο θεός αποκαλύπτεται γυμνός και το θέαμα δεν είναι αλήθεια διόλου καλαίσθητο, μπροστά στο κακοσχηματισμένο σώμα με τις φριχτές παραμορφώσεις και τη σάρκα που διαγράφεται από αρτηρίες στο χρώμα του σαπφείρου γεμάτες ξενικό αίμα, η μέθη του παρελθόντος μεταγγίζει σ’ αυτές τις ίδιες την υπέρτατη λήθη. Εξόριστοι από την επιθυμία της άγνοιας με φωνές που ανεμοδέρνουν κι ανυπόδητοι βαδίζοντας σε μονοπάτια από αγκάθους και τιμωρίες σμιλεμένες από πυκνή στυγερότητα, παραφρονούμε κυνηγημένοι από τον αόρατο μύθο καθώς μέσα στη δίνη της απόγνωσης γυρίζουμε κυκλικά, οργώνοντας το ανόσιο χώμα των προγόνων μας. Τα πέλματά μας μαστιγώνουν τη γη, τα εδάφη αναδεύονται με τρόπο τέτοιο ώστε ο σκληρότερος βράχος να θρυμματιστεί και να γίνει σκόνη που παρασύρει ο άνεμος. Τώρα καθώς δύουμε και γινόμαστε φθηνά νήματα για την άτρακτο της αειφυγίας ποιαν άλλη οδύνη να επιλέξουμε εκλαμπρότερη? Απ’ τις δακρύρροιες του εβένου που άφησαν οι θεοί να καλύψουν ως βούρκος αδιαπέραστος όλες τις απολαύσεις της ζωής τους, ο θάνατός τους κι ο δικός μας θα ‘ναι η αναγέννηση του ηλίου. Των αυτοχειριών η αιδώς είναι αυτό που η ιστορία ονόμασε ηθική.*
A.K.
*
Υ.Γ.
Τς τς τς... πολλοί Χριστοί για μία κουτσουλιά στο σύμπαν όπως εγώ...
