Ως και το πιο αθώο ακόμη με κολάζει
Και τ’ αμαρτήματά μου είν’ όλα βδελυρά
Ο αγιασμός που πέφτει επάνω μου κοχλάζει
Γιατί έχω μέσα μου την άσβεστη Πυρά
Δεν εξομολογούμαι κι ούτε κοινωνώ,
Ούτε καν περνώ απ’ έξω από εκκλησία
Για την ψυχή ποτέ μου δεν αγωνιώ
Κι ‘ν’ η ζωή μου μια διαρκής ακολασία
Κάποιοι μιλούν για ‘μένα, άλλοι δικάζουν,
Άλλοι με απειλούν μ’ αφορισμό
Άλλοι με μάχονται κι άλλοι απλώς εικάζουν
Πως μετά θάνατον θα βρω το σπαραγμό
Είμαι ένας άνθρωπος κτηνώδης και σκαιός
Μα να με κρίνει μπορεί μονάχα ο Θεός
Και τ’ αμαρτήματά μου είν’ όλα βδελυρά
Ο αγιασμός που πέφτει επάνω μου κοχλάζει
Γιατί έχω μέσα μου την άσβεστη Πυρά
Δεν εξομολογούμαι κι ούτε κοινωνώ,
Ούτε καν περνώ απ’ έξω από εκκλησία
Για την ψυχή ποτέ μου δεν αγωνιώ
Κι ‘ν’ η ζωή μου μια διαρκής ακολασία
Κάποιοι μιλούν για ‘μένα, άλλοι δικάζουν,
Άλλοι με απειλούν μ’ αφορισμό
Άλλοι με μάχονται κι άλλοι απλώς εικάζουν
Πως μετά θάνατον θα βρω το σπαραγμό
Είμαι ένας άνθρωπος κτηνώδης και σκαιός
Μα να με κρίνει μπορεί μονάχα ο Θεός
α.κ.
