.....πόσες χορδές διαθέτει μία απλή ανεκπλήρωτη τρέλα?......
to D.
Κύριέ μου, γιατί να μη στερεύω από θνητή λατρεία
Επιμένοντας στα σώματα εκείνων που φθείρονται, πεθαίνουν ή χάνονται
Ζωντανοί ακόμη αλλ’ απομακρυσμένοι από τον έρωτά μου
Δίνοντας τα γαλάζια μάτια τους σ’ άλλων ποταμών υποταγές
Κι ολοκληρώνοντας μία φύση από δικές μου ανεκπλήρωτες θυσίες?
Ο πόθος αυτών υστερείται μονάχα από το πέλμα μου, τα πόδια μου
Που πρόλαβαν ν’ αγγίξουν το παλίμψηστο της μοναδικής του ωραιότητας
Για ν’ απαγγέλουν τώρα αδιάκοπα κι ακούραστα τις νεκρολογίες της
Μέσα από τη δική μου τη φωνή, την κομματιασμένη και παιδοκτόνο
Του κάθε ενός απ’ τα κομμάτια της.
Γιατί Κύριέ μου να προσμένουν όλοι τη σφύρα της βασιλείας Σου,
Από τους φαλακρούς χωρικούς με το γερασμένο δρεπάνι ως τα αιμοδιψή
Βρέφη που γεννιούνται επιθυμώντας τον πόλεμο του πατέρα,
Όταν οι δικοί μου εχθροί αναδύονται από τους κυανούς τάφους των βλεφάρων
Και χωρίς κανένα έλεος καρφώνουν τα μέλη μου σε τάφους άλλους,
Χτισμένους μέσα στην ανάμνηση μιας νύχτας και μιας περασμένης
Νοεμβριανής πρωίας, γεμάτες από χριστιανικούς θανάτους κι αστεία φονικά
Αγάπες σαν αίματα και θλίψεις ενός λάγνου Ρωμαίο,
Μοναδικές αναμνήσεις ενός έρωτα πιο εφήμερου κι από τη μετάνοια.
Κύριέ μου, το ανεκπλήρωτο είναι τελικά η θανατική ηδονή των αμαρτωλών σου.
Στερούμαστε για ν’ απαλλαγούμε, κραυγάζουμε για να σιωπήσουμε μ’ ευσέβεια
Αλλά μ’ όλη μου την αλήθεια στο δηλώνω, πως η κόλασή του είναι γλυκύτερη
Κι αν μ’ ενδιέφερε στ’ αλήθεια η Εξιλέωση, θα είχα ήδη αποδεχθεί
Την ήττα μου μπροστά στον αλησμόνητο κύφωνα των ματιών του
Που ακόμη και τώρα νιώθω να σφίγγει μέσα στα άκρα μου τη φλέβα της απώλειας.
Α.Κ.
to D.
Κύριέ μου, γιατί να μη στερεύω από θνητή λατρεία
Επιμένοντας στα σώματα εκείνων που φθείρονται, πεθαίνουν ή χάνονται
Ζωντανοί ακόμη αλλ’ απομακρυσμένοι από τον έρωτά μου
Δίνοντας τα γαλάζια μάτια τους σ’ άλλων ποταμών υποταγές
Κι ολοκληρώνοντας μία φύση από δικές μου ανεκπλήρωτες θυσίες?
Ο πόθος αυτών υστερείται μονάχα από το πέλμα μου, τα πόδια μου
Που πρόλαβαν ν’ αγγίξουν το παλίμψηστο της μοναδικής του ωραιότητας
Για ν’ απαγγέλουν τώρα αδιάκοπα κι ακούραστα τις νεκρολογίες της
Μέσα από τη δική μου τη φωνή, την κομματιασμένη και παιδοκτόνο
Του κάθε ενός απ’ τα κομμάτια της.
Γιατί Κύριέ μου να προσμένουν όλοι τη σφύρα της βασιλείας Σου,
Από τους φαλακρούς χωρικούς με το γερασμένο δρεπάνι ως τα αιμοδιψή
Βρέφη που γεννιούνται επιθυμώντας τον πόλεμο του πατέρα,
Όταν οι δικοί μου εχθροί αναδύονται από τους κυανούς τάφους των βλεφάρων
Και χωρίς κανένα έλεος καρφώνουν τα μέλη μου σε τάφους άλλους,
Χτισμένους μέσα στην ανάμνηση μιας νύχτας και μιας περασμένης
Νοεμβριανής πρωίας, γεμάτες από χριστιανικούς θανάτους κι αστεία φονικά
Αγάπες σαν αίματα και θλίψεις ενός λάγνου Ρωμαίο,
Μοναδικές αναμνήσεις ενός έρωτα πιο εφήμερου κι από τη μετάνοια.
Κύριέ μου, το ανεκπλήρωτο είναι τελικά η θανατική ηδονή των αμαρτωλών σου.
Στερούμαστε για ν’ απαλλαγούμε, κραυγάζουμε για να σιωπήσουμε μ’ ευσέβεια
Αλλά μ’ όλη μου την αλήθεια στο δηλώνω, πως η κόλασή του είναι γλυκύτερη
Κι αν μ’ ενδιέφερε στ’ αλήθεια η Εξιλέωση, θα είχα ήδη αποδεχθεί
Την ήττα μου μπροστά στον αλησμόνητο κύφωνα των ματιών του
Που ακόμη και τώρα νιώθω να σφίγγει μέσα στα άκρα μου τη φλέβα της απώλειας.
Α.Κ.
