ο μαύρος καρπός μιας πορφυρής παπαρούνας

*

Αν η νάρκωση θεωρείται τεχνητός παράδεισος, τότε πώς είναι η τεχνητή κόλαση δηλαδή???

*

*

ΤΟ ΕΛΑΙΟ ΤΗΣ ΗΡΩΙΝΗΣ
ΣΤΑ ΣΚΟΥΡΙΑΣΜΕΝΑ ΚΙΓΚΛΙΔΩΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΛΕΒΑΣ ΜΟΥ
*

*
Θλίψη είναι η εξιλαστήρια μαρτυρία των πληγέντων κι εγώ, ανίκανος σαν τους τύμβους
Να περισώσω το βρέφος της αξιοπρέπειας, έχω αγγίξει τη μακαριότητα της σήψεως

Για ‘μένα οι ίδιοι ιερείς έχουν εφεύρει την ανάστροφη παραβολή του απολωλότος

Των γελοιότατων κορμιών η επιστροφή κανέναν ποτέ δε χαροποίησε
Μόνο σαν άχθος στους ώμους των σπλαχνικών μου συγγενών υπήρξα ο όρκος
Για την καλύτερη ζωή και το αύριο. Τώρα φυτοζωώ στα νεκρικά κρεβάτια των ευχών τους

Αναδίδω την παρακμή και τη σύληση. Θα πεθάνω ασθενής σαν το ποδοπατούμενο άνθος
Στα τεφρά οδοστρώματα μέσα στην πόλη της προτελευταίας κατοικίας μου

Μονάχα οι εχθρικοί βαρόνοι της νόσου μου ίσως δακρύσουν για ‘μένα προς στιγμήν

Ως τότε οι νύχτες, προβάροντας το νυφικό πέπλο του οστεοφυλακίου,
Θα δείχνουν ασύγκριτα ωραιότερες κι ας μην το ‘χουν ακόμη στ’ αλήθεια ενδυθεί
Αλλά στο δύσμορφο εύρος της ταφής είναι τα μάτια των παρανοούντων σφραγισμένα
Και δεν υφίσταται πια η αμφιβολία · το αποτρόπαιο μονοπάτι των αλύτρωτων είναι η τρέλα

Ω, μητέρα, μητέρα, εις γνώσιν σου με γέννησες θνητό


α.κ.