Βαθιά μέσα μου το ξέρω, αυτό το άρρωστο κορμί θα κρατήσει αιώνια. Τρέμω στην ιδέα της μακροζωίας, το ξέρω, θα πεθάνω γριά στην ηλικία του χώματος που πατάω μα από μένα δε θα ‘χει σπείρει ούτε και θα ‘χει θερίσει κανείς. Δεν έχεις τίποτα, όχι, η τρέλα σου είναι θλιβερή, έχεις μανία, σιχαίνεσαι ακόμη και τη σκιά σου, είσαι σίγουρη πως σ’ αρρωσταίνει η αδυσώπητη κίνηση που κάνεις το πρωί σαν ξυπνάς, μου λένε. Κι όμως, εμένα η σιγουριά μου δε με πλανά, είμαι άρρωστη και το σώμα μου νεκρό εν δυνάμει. Αλλά θα ζήσω για να μαρτυρήσω όσο ο χρόνος μου θα κυλά, όπως το πηχτότερο λάδι από το σταγονόμετρο της κατοχής. Γιατί τελικά θα πεθάνω από πείνα.
α.κ.
α.κ.
Υ.Γ.
«...ob ich iuch des benemen kan und iu gehilfe in kurzer zit, daz ir des zinses ledic sit, die wile ir iemer sult geleben : waz welt ir mir ze löne geben»?
Από τον Τριστάνο του Γκότφριντ φον Στράσμπουργκ (“Tristan”, Gottfried von Strassburg)
(μετ . : «Αν μπορώ να σ’ απαλλάξω απ’ αυτό, και να σε βοηθήσω μέσα σε λίγο χρόνο ν’ απελευθερωθείς απ’ το φορτίο ετούτο για όσο ζεις, εγώ τι θα κερδίσω»? -θα μπορούσε να πει ο διάολος που ζει μέσα στην Άντζυ, στην Άντζυ)
