Στα λιμάνια είδα ξανά τα πρόσωπα νεκρών φίλων, ανδρών ή γυναικών, ανδρών ακέφαλων και γυναικών μ’
ανοιγμένα σκέλια, δίχως προγόνους και απογόνους, μα με τις υποσχέσεις μου μόνο ενάντια στην τρέλα. Είχα οράματα και πηδούσα σε παγωμένους ποταμούς, λυπημένος που οι παφλασμοί τους με τρόμαζαν και τα ψοφίμια των ποντικιών μ’ αγανακτούσαν. Μια ήταν η αρχή μου, σε κάθε σπίτι λερό απ’ την καθαρότητα ή ευγενές απ’ τη φτώχεια, να ελευθερώνω τα ποντίκια, να τα γλιτώνω από το βίαιο πνιγμό στους κουβάδες και τους σπασμούς των φαρμάκων. Ένα ποντίκι δε φέρνει την αρρώστια, ω ανελέητοι άνδρες των σπιτιών όπου έζησα, και τα ψυχωτικά παιδιά σας δε θα γνωρίσουν περισσότερη βρωμιά, απ’ ότι στον οίκο των ρακοσυλλεκτών ή στο έθνος των αλυσοδεμένων. Χωρίς θεό, κληροδοτώ το μίσος μου. Στον χρυσοΰφαντο οχετό, στη ζαφειρένια γάγγραινα, στους βλογιοκομμένους χειρομάντες, στους σπασμένους ιστούς, στ’ άσπρα ελιξίρια της ηβηφρενίας, στην εξαντλημένη πίστη, στο κλάμα των γυναικών και στην βοσκή των νέων γενεών, προσφέρω ένα ποτήρι καινούργιο νερό, το φλέμα που φτύνω. Τα γλέντια τέλειωσαν, οι ψυχές είναι καθαρές. Η αλατισμένη γεύση των δακρύων δεν έχει θέση στο Νότο και τα λιτά τους γλυκάδια δεν αξίζουν δεκάρα, ούτε το ρούφηγμα των πολύ νέων ούτε την ταλάντευση των παλιών. Φιλάμε νικελένια δαχτυλίδια σε τρομερά δάχτυλα, αλλά τα σκάνδαλα είναι ό,τι μας απέμεινε. Είναι τα ονόματα, είναι οι εξάρσεις, είναι η λύσσα, είναι οι προθήκες του παραδείσου, είναι τα δηλητήρια που ένας πίνει απ’ τον άλλο με τον ένα κοινό λαιμό της αδελφοσύνης που η υπερβολή του φέρνει το φκιασίδι των Νιγηριανών πορνών σ’ αμηχανία. Στους ρημαγμένους τοίχους των στοών οι προσκυνητές, έχοντας κόψει τα κεφάλια των παιδιών τους, φράζουν τα επικίνδυνα ραγίσματα με τις ματωμένες γάζες. Ας έρθει σ’ εμάς ξανά η λατρεία ξεχασμένων θεών! Της Κυβέλης, του Κρόνου, της Μινέρβας, του Απόλλωνα, κι άλλων, κι άλλων πολλών. Σ’ ασήμι καυτό βουτά η οργή μου. Δε μιλώ την γλώσσα των σκλάβων καλά, αλλά ξέρω μια ή δυο λέξεις, που το ηχόχρωμά τους ξέφρενα απηχεί, όπως δίνει κανείς τον τελευταίο του λόγο.
הנסיכה
על ערש דווי שלה
פתיחת דלתות
ואז מגיע
הידע
ואת לידתו של ילד
עבור יופיטר
זוהי רק ההתחלה
***
האלוהים של הוצאת דיבה
יודע הכל
יותר מאשר צפרדעים
והמים
באפשרותך לעבור הראשון
***
מגיל שש של העולם
אמנות חקלאות אהיה לגדול
לתוך קולו של שום אדם
נצא לראות כאן
חזיונות שלנו להפוך כוכבים
***
אני שותה הגופרית טהור
אני אוכל עננים טהור
מהרגע שהגעתי במקום הזה
אני רואה את עולי הרגל נופל
באגדת שלהם במהלך השנים הפכו צאצאי
כמו הנשר המעופף
***
האיש הצעיר
חותך את אשכיו
לאכול בחדר האמבטיה
אונס נשים טובה בשבילו
Με την αποτομή της κεφαλής του Ιωάννη, κάθε επιθυμία εξέγερσης πήρε την γρήγορη οδό. Οι απολαύσεις κατέλυσαν κάθε όριο και οι τρελές λατρείες κατέπνιξαν τα χνάρια των Ιουδαίων. Μέσα στο χρόνο οι πληγές εξουθενώθηκαν. Οι ευλαβείς, που τους απαγορευόταν το τυρί, κατάπιναν σκέτα τα ζυμάρια τους, και οι γυναίκες εξευτέλιζαν συζύγους ανούσιους όπως τον άτυχο Κλωπά, που κανείς σήμερα δε θυμάται. Σ’ εσάς ορμούμε, με τα πρόσωπα καθαρά, όπου βούλιαξαν τα φεγγάρια και τ’ αστέρια. Με κάθε σπιρουνιά στα πλευρά μου και με κάθε ατσάλι στο στόμα μου, μέσα στις τρώγλες, μέσα στα χοιροστάσια και μέσα στα στενά καταγώγια, σπαταλώ την τρυφερότητά μου στις φυσικές ανάγκες. Γιατί ‘ναι έρωτας να ‘χεις να τρως και να μπορείς να χέσεις. Έρωτας, έρωτας, πέρα από κάθε προσδοκία. Γαλήνη σίγουρη, εξασφαλισμένη ισορροπία, που στεφανώνει με φίνα καπέλα γεμάτα πολύτιμα πετράδια την επερχόμενη δημιουργία, το εξαίσιο έργο.
Άντζυ Κ.
