στον Μάο Κουν, με τον τρόπο που εκείνος ξέρει

Τα ύδατα του Σάι νο Καβάρα σαν κοιτάζω

Η όμορφη κόρη μου δεν ευχαριστιέται το τραγούδι
Τι άλλο θα μπορούσε να συμβεί? Του τίποτα είναι η ώρα
Τ’ αστέρια ακόμη ακίνητα και τα ποτά μες στα φλιτζάνια μας ζεστά
Γι’ αυτό λοιπόν αγάλματα, αν ξέρετε να ευχαριστείτε με τα χείλη
Πείτε το τίποτα και πείτε το για κανέναν και ποτέ
Σ’ αυτούς που αγνοηθήκαν μη θυμίσετε
Ότι δεν θα ‘χουν ήλιο ούτε βροχή κατά του Μαππό τις μέρες.

 

***

Στεγνές ημέρες φθινοπώρου, ράγισε η κούπα του τσαγιού

Και το βιολί του Τιανζίν Ξινγκιάν είναι κακής ποιότητας
Πρόκειται ν’ αποχαιρετήσω το τραγούδι ∙ μα δε λυπάμαι
Γράφω ένα γράμμα στον σκεφτικό ξένο της ώρας των ιτιών
Ζητώ συνάντηση, μα το πινέλο μου συλλογιέται με θλίψη τη σιωπή ∙
Εκείνος θυμάται ακόμη πρόσωπα.

 

Α.