*
*
*
Είναι δύσκολο να ορίσουμε το τι ακριβώς γεννούν οι αποχωρισμοί · ένα κενό, τη θλίψη, την απόγνωση, τη δυστυχία ή την ελευθερία, όλα υποκύπτουν στην απρόσιτη έννοια του μέλλοντος. Τα πάντα πριν τη συνειδητοποίηση της απουσίας είναι σύγχυση. Κι όταν αργότερα η βεβαιότητα της άνομης μέθης διά της μοναχικότητος ακμάσει θα λυθούν ασυναίσθητα όλοι οι επίμονοι γρίφοι του παρελθόντος από την αλύτρωτη επιθυμία του αποχαιρετισμού ως την αδυναμία του απογαλακτισμού εάν η μελαγχολία ήτανε στήθος μητρικό που ανέθρεφε γενεές και γενεές ανεκπλήρωτου έρωτος. Οι φιλόξενες, βέβαια, θηλές ενός κολάφου της μοναξιάς είναι εκτός των άλλων πραγματικά γλυκές και παραπλανούν ως να έρρεαν τους χυμούς ενός τρυφερού λωτού. Έτσι, τα αδηφάγα χείλη του συναισθήματος σπανίως σπεύδουν να δοκιμάσουν το υποκατάστατο του επομένου σώματος. Γιατί το πιο τυραννικό γευστικό ντελίριο, όπως το αίμα του νεαρού κοριτσιού είτε το πικρό ειδύλλιο που αναπτύσσεται μεταξύ λαβδάνου και γλώσσης κατά τις ανυπότακτες νύχτες της δυστυχίας, είναι η μνήμη του πρώτου έρωτα κι όχι η τέρψη μετά του νέου κορμιού που επιχειρεί δίχως φόβο να καλύψει το αβυσσαλέο κενό που κληροδότησε το προηγούμενο. Τι είναι εξάλλου η ζωή και η ποίηση? Τεθλιμμένες πληβείες του παρόντος που είναι ικανές να εξαγορασθούν μονάχα έως την υπέροχη πανωλεθρία του θανάτου. Γι’ αυτό ο κίνδυνος κι όλα τ’ άλλα ατοπήματα του βίου αμνηστεύονται, γιατί ζωή πέρα από το θάνατο δεν υπάρχει · υπήρχε ίσως, μέχρι η αμαρτία να καταργήσει το κώλυμα του πνεύματος κι ο άνθρωπος πέρα από το τέλμα του κορμιού πάψει να υπάρχει. Δε θλίβομαι λοιπόν που οι μάταιοι έρωτες εξωθούν στη κατάρρευση γιατί το μαρτύριο αυτό έχει διάρκεια ίση με τα λιγοστά εναπομείναντα χρόνια ζωής μου. Όταν μονάχα η ταυτότητά μου μ’ όλα τα προσωπεία της υπάρχει στο κόσμο αντί για ‘μένα, γιατί εγώ θα ‘χω χαθεί όπως ίσως κι η ανάμνησή μου, κανείς δε θα ‘ναι να λυπηθεί για ‘μένα που στη μετά θάνατον ζωή μου θα κριθώ. Την αμαρτία ξεπλήρωσα εν ζωή και στους των ψυχών κριτές επιβεβαίωση αργότερα ο χαμός μου.
*
*
*
© Αγγελική Κορρέ
