Κύριε, εσύ που με ρωτάς γιατί σκοτώνω
Τους φθονερούς απέναντί μου, μισητούς
Γιατί στη σάρκα τους τα χέρια μου λερώνω
Σκυλεύσεις πράττοντας και φόνους αγαστούς
Εσύ που με ρωτάς γιατί έχω τόση
Μέσα μου φαύλη, νοσηρή, χυδαία οργή
Κι έχει της κόλασης, τα σπλάχνα μου λυτρώσει,
Γεμάτη θάνατο μια ολόμαυρη στοργή
Σου απαντώ, πως έχει η φύση μου ορίσει
Για μένα το ένστικτο το χείρον και το χθόνιο
Και πρέπει αν θέλω η ψυχή μου να ευτυχήσει
Ν’ ακολουθώ ένα πρέπον προαιώνιο
Που με το αίμα έχει γραφεί του ύψιστου Νόμου
«Κανένα κεφάλι πιο ψηλά απ’ το δικό μου»
α.κ.
Υ.Γ.
Δεν ξέρω αν το σονέτο ως σονέτο βγήκε και καλό.
Ξέρω μονάχα πως τον τελευταίο στίχο
τον έγραψα μέσα από την καρδιά μου, χωρίς πλάκα....
Δεν είμαι εγώ ψωνάρα, οι άλλοι είναι κατώτεροι :P
