Το κορμί μου έχει δοθεί
ολοκληρωτικά στην Ηθική. Ο νους μου παραμένει στην κόλαση. Διαμορφώνοντας την
αξία των πραγμάτων πνιγμένος σε μια κουταλιά αίμα από τη χέρνιβα της στιγμής,
απίστησα κατά του χρόνου μαθαίνοντας, πως τα πάντα έχουν αξία. Είμαι ο μέγας
πλεονέκτης, σκλάβος του πλούτου, του κάθε πλούτου, από το χρυσάφι έως τη
μόρφωση, από τους εραστές έως το φαγητό, από τους οραματισμούς έως τη
ματαιοδοξία. Πλεονέκτης και πάντα πλεονέκτης, γιατί στην καρδιά μου δεν
απέμεινε καμία παρθενία, αλλά η άγρια μοναξιά ενός ανθρώπου, που δεν τον
πλανούν οι νεωτερισμοί, οι πρόοδοι, οι εξελίξεις, αλλά γνωρίζει, γιατί έχει δει
ό,τι κανείς δεν έχει δει, γευτεί ό,τι κανείς δεν έχει γευτεί, μυρίσει ό,τι
κανείς δεν έχει μυρίσει, ακούσει ό,τι κανείς δεν έχει ακούσει και πιάσει ό,τι
κανείς δεν έχει πιάσει, πως τα πάντα είναι θέμα άκρων. Το μεσοδιάστημα μονάχα
είναι οι επιλογές του καθενός · και υπάρχει αναμφισβήτητα κάτι ανώτερο του
ανθρώπου, όχι θεοί κι άλλες τέτοιες επινοήσεις, όχι νόμοι, δικαιώματα, ευθύνες,
όχι το τάδε, όχι το δείνα, με σιγουριά δεν μπορώ να καθορίσω τη φύση του, όμως
ξέρω πως κάτι υπάρχει ανώτερο και συνάμα κατώτερο και ίσο, γιατί ο άνθρωπος
είναι φθαρτός κι ο εγκέφαλος, που εφηύρε την ψυχή, το πνεύμα και το λόγο,
λιώνει μαζί με το όλο σώμα γιατί είναι επίσης φθαρτός και άλλο τίποτα δεν
υπάρχει. Προσέγγισα μια νέα μέθοδο : να δίνεσαι στη σοφία από τη μωρία, που
είναι να υπηρετείς ταυτοχρόνως δύο εντελώς αντίθετα πράγματα, ή και περισσότερα
από δύο, σύμφωνα με αυτό που θέλεις ή μπορείς. Να οι Εαυτός, ο Εαυτοί. Ένας
γένος που η ακμή και η παρακμή του, η άνοδος και η πτώση του, ως και η ίδια η
γένεση και η καταστροφή του, λαμβάνουν χώρα μέσα σε μέρες, ή ώρες, με τις
καταστάσεις να δαμάζουν κάθε προδιάθεση, με τον υποκειμενισμό να τραγουδά σα
σειρήνα, απέναντι από τον αντικειμενισμό, που τραγουδά σαν γλυκιά μητέρα και με
τις γνώσεις να λιώνουν την πλατίνα του κλέους τους μέσα στους πιο βραχύβιους
κλίβανους, στο πιο εφήμερο, στο πιο παροδικό, ακόμη και μεταξύ νύχτας και
μέρας. Ενάντια σε κάθε νέο και σε κάθε παλιό. Το μεν μοντέρνο είναι ο αιώνιος
εχθρός, γιατί τυφλώνει με το πυροτέχνημά του κι ο άνθρωπος δε μπορεί να
διακρίνει την ακαλαισθησία του. Η δε
παράδοση είναι πιο ύπουλος εχθρός από το μοντερνισμό, γιατί σπανίως προσφέρει
ένα κανόνα δίχως σκοτάδι λιγότερο απ’ όσο πρέπει για να το θεωρήσουμε λάκκο του
νου. Το παρελθόν είναι κακό πράγμα, αλλά μάλλον όχι, δεν είμαι κατά της προόδου
· είμαι κατά του μοντερνισμού. Αυτό που θέλω είναι η παρθενία που μου λείπει,
είναι η πρωτοτυπία, ένα πάλεμα παρελθόντος και μέλλοντος σ’ ένα παρόν που δεν
ξέρει πως θα προφυλαχτεί από το λαμπρό ήλιο της εποχής που σηκώνει στους ώμους
του. Κι όσο για τη μέθοδό μου: πολεμούμε
την ευφυΐα παράγοντας τρέλα και την τρέλα παράγοντας ευφυΐα. Η ανικανότητα που
λέγεται άνθρωπος είναι επιθετική, σαν καρκίνωμα στο δέρμα της φύσης · επιφάνεια
μεν, όλεθρος δε. Μα δεν πρέπει να κατηγορούμε τους πλεονέκτες, ακόμη κι αν
σκοτώσουν για την πλεονεξία τους. Προφυλάξτε τη λαγνεία του κέρδους, γιατί, αν
εκλείψει, δε φαντάζεστε τι φρικαλέες διαστροφές θα θρέψουν την επιθετικότητα
του ανθρώπου. Ας παραμείνουμε στην ύλη, αφού την ορίζουμε, προχωρώντας με αργά
και σίγουρα βήματα προς το θρόνο του πανόπτη. Να βλέπεις τα πάντα, δεν υπάρχει
σοφότερο. Σε κάθε πόλεμο αυτή είναι η στρατηγική του νικητή. Όσο για τα
εκφυλισμένα γένη, αυτό είναι ένα άλλο εξελικτικό πρόβλημα που πρέπει να επιλυθεί.
Δίχως ανδρικότητα ή θηλυκότητα, ή με μια σύγχυση ουσιών μέσα στο ίδιο σώμα, ο
άνδρας και η γυναίκα θα δύσουν σύντομα. Κανείς δεν πρέπει να είναι μόνο άνδρας
ή μόνο γυναίκα στο νου, όμως η εξωτερική όψη πρέπει να έχει κατασταλάξει στο
φύλο που προτιμά, γιατί το πρόβλημα δεν ήταν ποτέ η φύση ή η χρήση των
πραγμάτων, αλλά η καλαισθησία τους. Καμιά ομορφιά δεν υπάρχει στο σώμα δίχως
ταυτότητα, όπως και καμιά ομορφιά δεν υπάρχει στο νου με ταυτότητα. Το σώμα
είναι το στερεό, το συγκεκριμένο, το αμετάβλητο, ο νους είναι ευμετάβλητος και
στιβαρός μόνον όταν ταυτίζεται με το νου κάθε πλάσματος. Πρέπει ν’ απέχεις από
τα πάντα και να γίνεσαι τα πάντα, να μην ανήκεις πουθενά, ώστε ν’ ανήκεις στα
πάντα και να σου ανήκουν τα πάντα. Γιατί τίποτα άδειο δεν επιβιώνει, όπως και
τίποτα γεμάτο.
Αγγελική Κορρέ
