Εμπρός Σου καθώς φλέγεται το θύμα,
Άλλο δεν με κινεί παρά το ταπεινό μου στίμα
Για όλες μου τις προσφορές και για τα δάκρυά μου
Ω, στρέψε το βλέμμα Σου σ’ εμένα, για να δεις
Τα βέλη που εξακόντισε μανία δολερήΚάνε απ’ το σκότος τους να βγουν οι λογισμοί οι τυφλοί
Μην και κομπάσει από τη βλάβη του εντίμου ο αναιδής
Εγώ τη χάρη Σου το ξέρω, δεν αξίζω, μα η ψυχή κινά
Με την ομοίωσή Σου που Εσύ είχες συστήσει,Αν είναι ασπίδα της να γίνεις, να σε συγκινήσει
Γιατί έτσι μόνο ο ήχος ο κακός της κακιάς γλώσσας σταματά
Και θ’ αποδείξει τώρα σ’ αυτόν που τη σπιλώνειΠως είναι η δύναμη της πίστης μου σ’ Εσέ που τη στυλώνει.
*
