Ξέρω πως είν’
η ομορφιά, που τόσο ο κόσμος χαίρεται,Κέλυφος, όπως κι αν είναι, εύθραυστο με κλείνει, μα με βία
Το πνεύμα μου εμένα να ’νδιαφέρεται.
Πόθος αλλιώτικος, ανώτερος τα στήθια μου βαραίνει,
Με κόπο κι όλο δίψα, Μπαλτασάρε, εγώ ζητώ
Τη μια πηγή που ελεύθερα να ρέει το νερό
Που τους ανθρώπους στην αληθινή τους δόξα φέρνει.
Μα δεν
χρειάζεται να ψάξω άλλη πηγή, μήτε και άλλη ρύμη
Όταν, γι’
αυτόν π’ απ’ τη ζωή πηγαίνει να μισέψει, Αυτό είν’ αιωνιότητα: η ζωντανή του μνήμη.
Κι αν για τα
ουράνια θέλω καθαρό το πνεύμα μου ν’ αφήσω
Και ’ρθει η
ρύμη επάνω μου τα στήθια να παστρέψει,Δεν θα διστάσω μια στιγμή τα δάκρυα μου να χύσω.
Μτφρ. α.κ.
