ΒΕΡΟΝΙΚΑ ΦΡΑΝΚΟ (σονέτο iv)

Ανηλεής ο θάνατος ως πάντα στις βρομιές του

Σε χτύπημα απ’ το αιμοσταγές το δρέπανο διπλό
Σου καταφέρνει τον αγαπημένο κι όμοιο αδερφό
Και τον Απρίλη κόβει στις ανθοφοριές του.

Ο άθλιος, με μια μικρή αλλά βαθιά πληγή

Της ευγενικής ψυχής έκοψε έτσι τον δεσμό
Που στη ρόκα του παρόντος ύφαινε η Κλωθώ
Λεπτό, καθάριο με της ζήσης την κλωστή.

Μα όσα μας βρίσκουνε στο τέλος είν’ ελεεινά

Κι ας ήτανε γνωστά απ’ την αρχή
Δολώματα πως θα ’παυαν τ’ ανθρώπινα δεινά.

Μια σκέτη πλάνη οι ελπίδες μου οι θνητές –

Ε, σεις, ουράνιοι πρόξενοι, πάρτε άλλη μια ψυχή
Καθώς του κόσμου τάχα εκφράζετε τις αρετές.


μτφρ. Α.Κ.