"Αν μ’ έπλασε η
ίδια Φύση που ’πλασε κι εσένα,
Ή κάποιος
Δημιουργός, σ’ ύλη και σε φυσιογνωμία,Δεν νομίζεις πως η στόχαση κι ο πόθος για τη μνεία,
Καλέ μου Μανέλι, θα ’χαν δοθεί εξίσου και σ’ εμένα;
Γιατί τάχα στο
πνεύμα μου λειψή να μ’ έχεις τόσο
Ώστε με το
τραγούδι μου, θεωρείς, δειλιάζω να εκτεθώ–Κι απ’ τον φτωχοπερήφανο τον ζήλο να μην ξεμεθώ–
Έστω και αν δεν μπορώ τις τεχνικές μας να εξισώσω.
Όχι, δεν
νομίζω πως μπορείς να καταλάβεις, Πιέρο,
Πως και εγώ
εργάζομαι σκληρά, που το στερέωμα ν’ αδράξωΘέλω και στον κόσμο τ’ όνομά μου να χαράξω.
Δεν θριαμβεύει
πάντα στον πόθο η αμοιριά – το ξέρω
Κι ίσως λοιπόν
πριν την ψυχή μου πάω να γδύσωΑπό το σάρκινό της πέπλο, τη δίψα αυτή να δώσει να τη σβήσω."
[Poi che mi diè natura a
voi simile]
μτφρ. A.K.
