 |
| "Christmas In Purgatory: A Photographic Essay On Mental Retardation", p. 19, Burton Blatt and Fred Kaplan, 1974 (pub. 1966) |
Μοιάζει στο
ρεύμα των νερών της κτίσεως η θανή
Έξαλλο,
αχείμαντο, με ραθυμιά χωρίς, με δίχως βιάσηΦουσκώνει, βουίζει και ορμά, όπου κι αν πάει να σκάσει,
Και στ’ άγρια βράχια εδρεύει νύχτα – ταχινή.
Κι αν μάταιος
ο κόσμος, τη χαρά δε σώνει να χορτάσει
Κι αν χωρίς
τέλος είν’ αιών η μέρα η ’λεεινήΌνειρο ονείρου γίνονται κλαυθμός και χαρμονή
Όταν στο χάος ενώπιο το πόδι μας θα φτάσει
Ω δύστηνη
μαρτύρισσα, ανθρώπινη καρδιά,
Που την αγάπη
τρώγεις, που το μίσος ροκανάςΠου και την ελευτεριά σου θέλεις και τα δεσμά αγαπάς
Τον νου σου!
Αυξάνει ο χείμαρρος, για σένανε πεινά,
Του κάκου πάει
η κόλαση, κι η πλημμυρίδα η μαύρηΣτη λήθη τ’ άγιου ίσκιου της το καθετί θε να ’βρει.
L‘universelle mort ressemble au flux marin
Tranquille ou furieux, n'ayant hâte ni trêve,
Qui s'enfle, gronde, roule et va de grève en grève,
Et sur les hauts rochers passe soir et matin.
Si la félicité
de ce vain monde est brève,
Si le jour de
l'angoisse est un siècle sans fin,Quand notre pied trébuche à ce gouffre divin,
L'angoisse et le bonheur sont le rêve d'un rêve.
Ô coeur de
l'homme, ô toi, misérable martyr,
Que dévore
l'amour et que ronge la haine,Toi qui veux être libre et qui baises ta chaîne !
Regarde ! Le
flot monte et vient pour t'engloutir !
Ton enfer va
s'éteindre, et la noire maréeVa le verser l'oubli de son ombre sacrée.
