 |
| Η Μπρύνχλιντ ικετεύει τον Οντίν, F. L. Spence |
Άγιες ψυχές,
που ο κουρνιαχτός της τέφρας σας πια κείται
Βαθιά κάτω απ’
των συντριμμιών το βάρος, που ζείτε εσείςΕδώ μέσα από τους εξαίσιους στίχους, μες στων νεκρών τη γης
Να σας ζωίσει ετούτο δεν αρκείται
Μ’ αν εμπορεί λαλιά ανθρώπου να λαλείται
Απ’ εδωδά ώς στον Άδη ν’ αντηχήσει, άσ’ της δικιάς φωνής
Τη νάκαρα την Άβυσσο να σκίσει, και στης χουνής
Να φτάσει τα βαθιά, οπού σεις μ’ αγρικείτε
Τώρα στον πέπλο τ’ ουρανού από κάτω τρις γυρνώ
Γύρω απ’ τους τάφους σας μ’ ευλάβεια και καλώ
Και τρις καλώ σας με σκληριά για να σας φτάσει
Καλώ το πάθος σας τ’ αρχαίο να ξυπνήσει
Σαν από δέος ιερό να ’χω μιλήσει:
Τη δόξα τραγουδώ: τη δόξα σας πι’ ωραία από την πλάση.
μτφρ. α.κ.
Divins esprits, dont la poudreuse cendre
Gît sous le faix de tant de murs couverts,
Non votre los, qui vif par vos beaux vers
Ne se verra sous la terre descendre,
Si des humains la voix se peut étendre
Depuis ici jusqu’au fond des enfers,
Soient à mon cri les abîmes ouverts
Tant que d’abas vous me puissiez entendre.
Trois fois cernant sous le voile des cieux
De vos tombeaux le tour dévotieux,
À haute voix trois fois je vous appelle :
J’invoque ici votre antique fureur,
En cependant que d’une sainte horreur
Je vais chantant vostre gloire plus belle
